1018
De foto in het vorige nummer op blz.989 (onder) is van de boerderij in de
Haarlemmermeer, waar de familie in 1929 ging wonen.
Nel Hartog woonde vroeger, voor haar huwelijk, op de Meestoof.
In 1903 ging ze met Hark Rus naar Amerika, waar hun 3 zoons zijn geboren.
In 1912 kwamen ze aan de Polderweg wonen. Haar broer Wout Hartog ging ook
mee, is in 1907 nog terug geweest, maar wilde niet in dit "halve-centjesland"
blijven.
BRIEF VAN P.TIJSEN UIT SCHIEDAM
Schiedam, 13 mei 1997
Als voorzitter van de Anbo schrijf ik elke maand een stukje in ons afdelingsorgaan.
Vandaag ben ik daar voor gaan zitten, maar eerst heb ik even gekeken of de post al geweest
was. Nee dus, maar wel Op de Hoogte. En dat bracht een stroom gedachten op gang.
Dat werd veroorzaakt door het artikel van Rita Land- Terpstra. Niet zozeer door de inhoud,
want wat weet ik nou eigenlijk van Oosterland dan dat mijn oom Jan ten Bokkel en tante Mien
er woonden met mijn neefjes Piet en Henk.
Het zijn de dertiende mei en de herinneringen aan de oorlog die mij deden besluiten dit
artikeltje te schrijven.
Ter verduidelijking:
De genoemde grootouders waren: Pieter ten Bokkel, 3.8.1877 en Cornelia van Schoorl,
26.4.1877. Mijn ouders waren: Cornelis Gerrit Tijsen 18.5.1900 en Marie ten Bokkel
5.6.1901.
Eigenlijk is het een tweedelig toeval dat mij op weg helpt. Ten eerste is het vandaag 13 mei, de
trouwdag van de grootouders van moeders zijde. Hun huwelijk vond plaats in het jaar 1900,
juist vijf dagen voor de geboorte van mijn vader. Het werd voltrokken te Hippolytushoef op
Wieringen toen nog een eiland. U zult begrijpen dat dit huwelijk en deze geboorte niets met
elkaar uitstaande hebben, ware het niet dat ruim een jaar later mijn moeder geboren werd en
dat op de zilveren bruiloft van mijn grootouders mijn ouders getrouwd zijn.
Ook weer op 13 mei dus en natuurlijk wederom in Hippolytushoef. Zelf werd ik aan de Haukes
geboren, in 1932.
Wieringen was toen door de Zuiderzeewerken al geen eiland meer.
En laat nu uitgerekend vandaag een nummer van Op de Hoogte, contactorgaan van de
Historische Vereniging Wieringen bij mij in de bus vallen. Zonder postzegel, met een keurig
adresbandje. Ik vraag me al een poos af wie dat ding bij mij bezorgt, een al te enthousiaste
vrijwilliger, een zakenman die hier in de buurt moet zijn, of gewoon met een particulier
bedrijf Stom eigenlijk, ik zou het kunnen vragen. Maar dat komt er niet van.
Maar waarom vertel ik U deze gedachtenspinsels eigenlijk
Een beetje omdat ik niets anders weet, maar ook omdat er in het bewuste krantje een artikel
stond aan de hand van iemand die nu in Noorwegen woont en wat herinneringen ophaalt over
haar jeugd op Wieringen. Daarin kwam ook de oorlog ter sprake en omdat het vandaag juist
13 mei is dook uit een haast vergeten uithoek van mijn geheugen de dertiende mei 1940 op.
