4 i
886
de etalage van Dientje Gorter. Mijn moeder had dat wel gezien maar vond dat
ik er zo schooierig opstond, dus ze wilde hem niet hebben. Hetzelfde argument
had de moeder van Ineke. Vele, vele jaren later, wij woonden allebei al in
Noorwegen, bleek dat Anna Kool die foto stiekum had gekocht. Ik kreeg hem
toen van haar en Ineke kreeg van mij weer een kopie. Jaap Mooij was de man
die voor de coöperatie kruidenierswaren verkocht en daar mee rond reed. Dat
zal wel over het hele eiland zijn geweest, maar ik weet natuurlijk alleen
van Oosterland.
Rond het schoolhuis was een mooi hek, een hekje om op te lopen. Dat ging
natuurlijk niet altijd zonder kleerscheuren en Ineke is er dan ook een keer
lelijk vanaf gevallen.Of het blijvende littekens heeft veroorzaakt weet ik
niet. Dit incident herinner ik me nog zo duidelijk, omdat ik kort daarvoor
door de een of andere mededeelzame geest was ingelicht over het feit dat
de moeder van Ineke niet haar echte moeder was. Maar toen mevrouw Boon Ineke
kwam troosten op een manier zoals volgens mij alleen een echte moeder deed,
was dat probleem voor mij afgedaan.
Ons speelterrein lag in die tijd natuurlijk over heel Oosterland. We deden
nog niet echt mee met de spelletjes van de schoolkinderen, wij hadden
tenslotte de hele dag vrij. Een van de minder geslaagde spelletjes was zo
lang mogelijk voor de bus oversteken. Dat gebeurde meestal in de buurt van
het steegje naast de winkel van Dientje. Daar was bovendien nog een bocht
in de Gemeenelandswegzodat wij wel een nachtmerrie voor de chauffeurs van
Naastepad, bij ons thuis "Haast-je-wat" genoemd, moeten zijn geweest.
Hulp en toeverlaat
Anna Kool
i'
