673 Hoe dan ook, hier gaat het om Opa Koorn. Als het mooi weer was, zat hij buiten in zijn invalide—wagentjeZijn benen waren, naar ik meen, afgezet en hij kon zich alleen voortbewegen in zo'n soort fiets waar je handen de trappers bedienden. Ik mocht hem vaak duwen, dat zal wel niet veel effect gehad hebben, maar naar mijn gevoel hielp ik Opa Koorn vooruit te komen. Het meest spannende was als Opa over vroeger vertelde, van toen Wieringen nog een eiland was en hij met de boot en lopende naar Haarlem moest om te loten voor de militaire dienst. Hoe het afliep weet ik niet meer, maar wel weet ik dat hij bij mij een gewillig oor vond voor al z'n verhalen. Misschien hadden toen ook al volwassenen geen tijd of zin naar de verhalen van een oude man te luisteren. Opa Simon Koorn Dit gaat dus over de periode dat Arie Leien nog mijn speel kameraadje was. In die tijd was onze hulp en mijn reservemoeder Anna van Jaap Kool. Op een dag waren Arie en ik weer eens op pad. Ik had een houten trekwagen mee en wij langs Nan Bakker de krocht in. Halverwege die krocht werd detrekwagen wat lastig, die lieten we achter en wij zetten onze ontdekkingstocht voort. Dat was geen kleinigheid, want we belandden helemaal achter de Bierdijk, waar we zoet in het zand zaten te spelen in gelukkige onwetendheid van wat we voor opstand hadden veroorzaakt. Het hele dorp was op zoek,Arie's moeder was volkomen in paniek toen ze de trekkar vond. Ze lichtte alleputdeksels op om te kijken of wij daaronder zaten. Gelukkig vond Anna ons. Ik zie haar nog boven de dijk uitkomen. Overigens denk ik een van mijn echte herinneringen, omdat niemand me kan hebben verteld hoe ze boven de dijk verscheen.

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Op de Hòògte - Wieringen | 1995 | | pagina 14