673
Hoe dan ook, hier gaat het om Opa Koorn. Als het mooi weer was, zat hij buiten
in zijn invalide—wagentjeZijn benen waren, naar ik meen, afgezet en hij
kon zich alleen voortbewegen in zo'n soort fiets waar je handen de trappers
bedienden. Ik mocht hem vaak duwen, dat zal wel niet veel effect gehad hebben,
maar naar mijn gevoel hielp ik Opa Koorn vooruit te komen.
Het meest spannende was als Opa over vroeger vertelde, van toen Wieringen
nog een eiland was en hij met de boot en lopende naar Haarlem moest om te
loten voor de militaire dienst. Hoe het afliep weet ik niet meer, maar wel
weet ik dat hij bij mij een gewillig oor vond voor al z'n verhalen. Misschien
hadden toen ook al volwassenen geen tijd of zin naar de verhalen van een
oude man te luisteren.
Opa Simon Koorn
Dit gaat dus over de periode
dat Arie Leien nog mijn speel
kameraadje was. In die tijd was
onze hulp en mijn reservemoeder
Anna van Jaap Kool.
Op een dag waren Arie en ik weer
eens op pad. Ik had een houten
trekwagen
mee en wij langs Nan Bakker de krocht in. Halverwege die krocht werd
detrekwagen wat lastig, die lieten we achter en wij zetten onze
ontdekkingstocht voort. Dat was geen kleinigheid, want we belandden helemaal
achter de Bierdijk, waar we zoet in het zand zaten te spelen in gelukkige
onwetendheid van wat we voor opstand hadden veroorzaakt. Het hele dorp was
op zoek,Arie's moeder was volkomen in paniek toen ze de trekkar vond. Ze
lichtte alleputdeksels op om te kijken of wij daaronder zaten. Gelukkig vond
Anna ons. Ik zie haar nog boven de dijk uitkomen. Overigens denk ik een van
mijn echte herinneringen, omdat niemand me kan hebben verteld hoe ze boven
de dijk verscheen.