De eerste keer dat ie dat zag vroeg de prins wat dat was en toen mijn oom vertelde van dat meisje, dat ziek was, heeft ie het goed in z'n oor geknoopt want een hele tijd later, toen ze er weer langs reden, zei hij dat oom moest stoppen. Hij stapte uit en bracht dat meisje een doos chocolaatjes. Alsjeblieft en tot ziens. Dat is later nog een paar maal gebeurd. Ik denk niet dat dat meisje ooit geweten heeft wie hij was, want hij bleef nooit praten met het kind. Ze reden zo weer verder, zei m'n oom." CADEAUTJES Een andere aimabele hebbelijkheid van de kroonprins was om met zijn verjaardag, 6 mei, een paar goede vrienden en bekenden cadeautjes te geven. Zelf wou hij nooit iets hebben. De moeder van de heer Bruul was op dezelfde dag jarig. Eens kreeg ze van de prins op zo'n dag een kristallen bonbonnière waarin een sierlijke W was gegraveerd. Ook dit kleinood behoort nog altijd tot de schatten van de familie. "Het was dus niet zo'n wonder, dat hij er er§ °P gesteld was om ook met Kerstmis iets te doen voor de mensen", vindt Bruul. "Vooral voor de kinderen.God zal weten hoe ie z'n eigen kinderen heeft gemist.We hebben ze hier nooit gezien. Z'n vrouw is wel een paar keer geweest De Maartje Poel van toen heeft dergelijke kerstfeesten in de pastorie een paar maal meegemaakt. Hoe vaak is haar ontschoten, zeker een keer of drie. Er kwamen hooguit acht of negen jongetjes en meisjes want meer kon het dorpje niet leveren en alles ging er heel gemoedelijk aan toe. De prins was natuurlijk niet alleen in huis. Hij had zijn verzorgers en helpsters zoals een majoor Muller, een cavalarist die Soebeltitz heette, de bedienden George Schultz, Herman Wulk en Frau Erna Wulk, een rentmeester, wiens naam vergeten is, de kokkin Frieda Sonntag en Erica Volmar, die de brieven tikte. ÏÏïSS3eaSöaSgjS3S0&i] 93on meincr Sulci r, 574 $ciri) ooit t>en Ccner

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Op de Hòògte - Wieringen | 1994 | | pagina 36