57
EEN_FRAG^NT=yiT=DE=LE^NSGE|CHIEDENIS=y^_NAN_MyLDERA_GEBOREN
IN_Ï^DERL^_OP_28_OKTOBER_l9l3=TE_HIPPOLYTUSHOEFi_WIERINGEN.
Vertaald uit het Engels door Nettie Rienstra-Mulder en Edith
Rienstra.
Vijf mei 1940 waren we in oorlog met Duitsland. Om vijf uur 's mor
gens, mijn broer Marinus en ik waren net op, om de koeien te gaan
melken die in die tijd in de Wieringermeer stonden, zagen we de
Duitse vliegvelden het vliegveld bij de Marine-basis bij Den Hel
der aanvallen. Duitse vliegtuigen sloegen de Nederlandse neer als
waren het vliegenverschrikkelijk!
Vliegveld De Kooy lag, als je een rechte lijn zou trekken, acht
kilometer van ons verwijderd. We stonden een tijdje naar dat
"spektakel" te kijken en het gaf ons op z'n zachtst gezegd "een
heel raar gevoel". We gingen toch de koeien melken, ons afvragend
wat hierna kwam.
We hoorden dat er ongeveer vijf dagen lang geschoten werd aan de
oostkant van de Afsluitdijk en toen capituleerde Nederland. In die
vijf dagen van oorlog maakten de Duitsers hier en daar één grote
puinhoop in ons land, waarbij 't centrum van Rotterdam er het erg
ste aan toe was. Het centrum werd geheel plat gebombardeerd (ik
zag dat later)...de schoften.
Ik heb verschillende brieven over de oorlog. Hier zal ik alleen o
ver onze eigen ervaringen schrijven.
Men zei en dat geloof ik ook, dat als Nederland niet had gecapitu
leerd, Den Helder een van de volgende doelen van de Duitsers zou
zijn geweest. We zouden trouwens geen enkele kans gehad hebben te
gen Duitsland, dus was de capitulatie een verstandig besluit. Dat
is alles wat Ik er over kan zeggen.
Na de overgave kwamen in Hippolytushoef enkele Duitse officieren
aan. Ze waren zo aardig als ze maar konden zijn, maarrr...wij
hadden ze niet uitgenodigd. En we vonden het natuurlijk helemaal
niet leuk. We realiseerden ons uiteraard ook niet dat we de vol
gende vijf jaar met ze opgescheept zouden zitten. Dat feit geeft
je zeker een raar gevoel.
Ons land was vol met eten, materiaal, leuke meisjes en wat al niet
meer, kortom een komplete hemel voor de Duitsers. Zij hadden er
niet lang voor nodig om ons "uit te zuigen".
Oorlog is vreselijk, dat is het altijd geweest en dat zal het al
tijd blijven.
De eerste twee weken was er nog niet veel gaande, maar iedere man
en vrouw boven de zestien, denk ik, moest geregistreerd worden en
kreeg een paspoort met daarin zijn of haar foto.
Mijn neef C. Bais heeft honderden foto's gemaakt voor de mensen.
Verschillende keren hielp ik Bais. Ik maakte de foto's en hij ont
wikkelde ze. Bais had een nogal grote camera, tweedehands gekocht
van ene R. Tepe uit Apeldoorn. Een toestel met glasplaten. Ik ge
loof dat ik vier personen op een glasplaat kon krijgen. Natuurlijk
betaalde Bais me wat voor mijn werk en het was nog leuk bovendien.
