56
Dan komt op die dinsdagmiddag 14 mei 1940 het bericht door de radio,
dat Nederland zich heeft overgegeven.
"Rotterdam is verwoest, Utrecht wordt met de ondergang bedreigd".
We weten al, dat de Koninklijke familie naar Engeland is gegaan, zo
ook onze regering. En nu de overgave.
Wij leefden nog in de sfeer van geen oorlog, neutraliteit. Wat we
nu doormaken is eigenlijk te veel. Hoe dit te verwerken?
We leven nog, dat welMaar veel meer dan dat leven rest ons die
middag niet.
Waarom hadden onze soldaten geen betere wapens? Ze moesten hun le
ven wagen met onvoldoende materiaalZo voelden zij en wij het
In het "GEUZENLIEDBOEK 1940 - 1945" blz. 168 staat het:
"Den tienden Meidag zal ik nooit vergeten.
Hij ligt geborgen in mijn bloed
En kan eerst sterven met mijn eigen leven".
's Avonds gaan Duitse vliegtuigen over en bombarderen Den Helder.
Na de overgave. De marine mag niet naar Engeland. Dat moeten ze
verhinderen
De volgende dag gaan we weer naar huis terug en staande op ,de
bloemenbak zien we de olietanks van Amsterdam branden.
Wie meer van de oorlog wil weten kan veel vinden in de boeken en
in het Geuzenliedboek.
Nog wat persoonlijke dingen.
Als eind mei 1940 onze soldaten als krijgsgevangenen worden wegge
voerd en later bijna allemaal weer vrijgelaten, blijft Nellie, het
hondje van de vaandrig, bij ons. Hij eet alleen brood met spek.
't Is nog 1940. Wij weten niet wat voor een hongersnood ons boven
het hoofd hangt. We zijn ook te argeloos om het te bedenken.
Later wordt Nellie door de moeder van de vaandrig opgehaald.
1 DE RUSTIGE BEVOLKING TE W1ERINGEN.
j Natuurlijk waren het enkele dagen van
groote spanning, die achter ons liggen. Het
geronk der motoren in de lucht, veel geknal
van het afweergeschut, de gedachte aan
bominslagen, het waren factoren om de zenu-
wen op het uiterste te drijven.
Echter men nam dé^situatie zooals ze was,
en al spoedig dacht^men aan meerdere vei-'
ligheid. J
De burgerlijke ^luchtbeschermingsdienst
deed dag en ncht haar plicht en waarschuw-
de tijdig voor gevaar. Was men in 't eerst
nieuwsgierig en 't publiek moeilijk van de
.straat te krijgen, al spoedig bergde- men zich
zoodra <Je sirenes loeiden' en was ieder in de
weer om een hechte en sterke schuilkelder
te bouwen. De een keek 't van de ander' af en
ook de voetganger wist weldra, waar hij een
veilig heenkomen kon-vinden.
Hier in deze dagen bleek wat vriendschap
en familiebanden waard zijn. Op de gevaar
lijke punten ontruimde men de huizen en
zocht men onderdak bij familie waar 't min
der dreigend was. Men gaf elkander aanwij
zingen en hielp waar noodig was.
En ook de jongens van onze weermacht
werden ih de voor hun zoo moeilijke uren niet j
vergeten. Bij velen werd de honger en dorst
aan de gastvrije tafel gestild.
De dagen waren droef en angstig, doch ze
i hebben ons in vele opzichten nader tot elkaar
I gebracht.
Wieringer Courant.
Mei 1940.
