'Dan fiets ik over die
keienweg en denk: wat
cool, hier heeft Floris nog
overheen gegaloppeerd'
a is'(f
W tLHELMl REGIS
TiOKAUORv'
CprHULATRlsib
FfTIGiEFCL-S
Graaf Willem II. Bron: onbekend.
II toen het was dichtgevroren met zijn paard overheen
richting Hoogwoud (waar de West-Friezen een einde
maakten aan zijn leven toen hij door het ijs was gezakt,
red.). Dat zie ik dan helemaal voor me. Ik kan op zulke
momenten zo blij zijn dat tot dusver niemand er iets
mee heeft gedaan. Het heeft ook een keerzijde: omdat er
heel weinig over is geschreven, is er ook weinig waaraan
ik houvast heb. Gelukkig heb ik een heel interessante
samenwerking met de stadsarcheoloog van Alkmaar,
Nancy de Jong. Zij promoveert over een paar jaar op
Floris V. Zij doet hetzelfde onderzoek naar Willem II en
Floris V als ik. We hebben onze krachten gebundeld.
Ik krijg de nieuwste inzichten over hoe dingen zijn
gegaan, hoe mooi wil je het hebben? Voor mijn verhaal is
dat heel belangrijk. Ik begin mijn verhaal met Willem II, ik
moet hem allerlei beslissingen laten nemen, ik moet
hem een strategie laten hebben hoe hij West-Friesland
gaat veroveren, waarom hij zijn kastelen bouwt. Nu weet
ik wat de gedachtelijn erachter is en dat is heel interes
sant. Dat hoor ik allemaal van Nancy de Jong.'
Hoe Simone van der Vlugt aan zo'n onderwerp als
Willem II en Floris V komt? De schrijfster weet het zelf
niet meer precies. 'Ik denk door die Munnikenweg. Dan
fiets ik over die keienweg en denk: wat cool, hier heeft
Floris nog overheen gegaloppeerd. Dat zie ik dan hele
maal voor me. Ik ben denk ik tien jaar geleden al begon
nen met informatie verzamelen over Floris. Dat viel me
niet echt mee. En ik zag er niet meteen een verhaal in. Je
kunt wel de benodigde informatie hebben, maar er moet
ook nog een leuk verhaal te vertellen zijn. Als die man
alleen maar een beetje oorkondes heeft zitten tekenen,
wat moet ik daar dan mee? Maar toen ging ik eens naar
zijn vader, Willem II, kijken en toen dacht ik: oh, nu komen
we ergens. Maar ook nu wil ik er een niet-historische
figuur naast hebben. Dat geeft meer vrijheid van handelen,
dan kun je je ook onder de gewone Alkmaarders mengen.'
Details over het persoonlijk leven in vroeger tijden komen
in non-fictieboeken dikwijls niet of nauwelijks aan bod,
maar ze zijn wél interessant voor haar verhaal, vertelt
Simone. 'We leven nu in gouden tijden. Al die boeken uit
die tijd zijn gedigitaliseerd en vaak ook getranscribeerd.
Werk van Melis Stoke, Floris V, kan ik gewoon doorlezen
om te kijken wat ik kan gebruiken. Op internet kan ik
ongelooflijk veel vinden. Voor dit boek hoef ik de archieven
niet in. Ik kom nog wel in archieven, want ik vind het heel
leuk om die oude documenten te zien, de handtekenin
gen even - stiekem - aan te raken. Dat is meer voor de
beleving dan dat het echt nodig is. En om kennis te
maken met de mensen van het archief die zaken voor
mij uitzoeken.'
Over hulp gesproken, Simone zegt 'veel hulp' van lezers te
krijgen. 'Ik ben erg actief op de sociale media. Er komen
weleens berichten binnen van mensen in de trant van: ik
heb nog die en die boeken over Alkmaar en Floris V, heb
je daar wat aan? Die mag je wel van mij lenen. Mensen die
me op publicaties attenderen. Dat vind ik erg leuk.'
Twee boeken over Alkmaar in aantocht dus. Er is volgens
de schrijfster zoveel te vertellen over Alkmaar, dan zijn er
nog meer ideeën voor een boek waarin Alkmaar een rol
speelt, denk je dan. Maar nee, zegt ze, 'ik heb daar op dit
moment geen plannen voor. Maar dat kan altijd zo weer
veranderen. Want als je onderzoek doet vind je draadjes
en als je daaraan gaat trekken ontstaat er vaak een idee.
42 - OUDALKMAAR
Maria Tesselschade misschien. Daar twijfel ik over. Ja, ze
schreef, maar voor de rest maakte ze niet zoveel mee.
Dan kan ik er wel allerlei dingen omheen gaan verzinnen,
haar in allerlei avonturen storten, maar ik wil iemand wel
recht doen en het niet te bont maken. Dat zou niet goed
voelen, het verhaal moet wel grotendeels waar zijn.'
Vrouwenrechten staan (weer of nog steeds) in de belang
stelling. Dat onderwerp gaat ook aan Simone niet voorbij.
'Mijn boeken, zoals nu ook De kaasfabriek, gaan vaak over
vrouwenrechten. Over vrouwen die hun mannetje
moeten staan, voor zichzelf moeten opkomen. Ik denk
dat vrouwen toen niet heel veel anders waren dan ze nu
zijn. We hebben nu meer vrijheid dan toen, maar qua
karakter zijn we niet anders dan vrouwen in vroeger
tijden. Er zijn altijd vrouwen geweest die op de barrica
den stonden en die als het niet rechtuit kon, links- of
rechtsom hun doel probeerden te bereiken. Ik vind het
mooi om die verhalen eruit te vissen en bij het publiek
neer te leggen en daarmee te zeggen: er is een lange weg
gegaan, we zijn er nog niet helemaal, maar we zijn wel
een heel eind gekomen.'
Haar liefde voor Alkmaar komt uit haar jeugd. Ze is
geboren in Hoorn, woonde vanaf haar twaalfde in
Julianadorp en kwam pas op haar negentiende in
Alkmaar wonen. Simone: 'Mijn ouders kwamen hier
vandaan, mijn grootouders van beide kanten ook. Van
mijn vaders kant woonden ze in de Lyceumstraat, van
mijn moeders kant in de C.W. Bruinvisstraat, vlakbij de
Alkmaarderhout. Ik was als kind daardoor heel veel in
Alkmaar. Wanneer ik bij mijn oma in de Bruinvisstraat
was, ging ik met mijn broertje altijd in de Hout spelen, en
naar de apenkooi. Alleen de wat oudere Alkmaarders
weten nog dat hij er heeft gestaan. Daarom beschouw ik
mezelf toch als een Alkmaarse.'
Haar ouders hebben, vertelt ze, in Alkmaar veel herinne
ringen. 'Wanneer ik met ze door de stad loop is het: hier
ging ik op school, hier ging ik op dansles, hier is het
Gulden Vlies, daar hadden we ons verlovingsfeest. Dat
bindt mij heel erg aan de stad, ook al kom ik hier niet
vandaan. Dan is het toch alsof je per ongeluk ergens
anders geboren bent maar eigenlijk hier had moeten
zijn, zo voelt het een beetje. Ik voel me een Alkmaarse, ik
hou echt van Alkmaar.'
Een van de laatste officiële daden van Piet Bruinooge als
burgemeester van Alkmaar, was vorig jaar het uitreiken
van een koninklijke onderscheiding aan Simone van der
Vlugt. 'Een heel mooi moment' vindt ze zelf. 'Het is door
mijn man Wim in gang gezet. Die had onthouden dat ik
bij de uitreiking van een onderscheiding aan Thea
Beckman had gezegd (ik was toen achtentwintig, ik
kwam net kijken als schrijfster): als ik ooit heel veel
boeken heb geschreven, hoop ik dat ik ook een lintje
krijg. Ik had het al mooi gevonden als ik de erespeld van
de gemeente Alkmaar zou hebben gekregen. Misschien
wel in 2023, ha ha?'
Koninklijke onderscheiding uitgereikt door Piet Bruinooge.
Bron: www.simonevandervlugt.nl/koninklijke-onderscheiding-simone-van-der-vlugt
OUDALKMAAR -
