I 'Ik denk dat mensen geïnteresseerd zijn waar hun wortels liggen' Floris V heeft de Munnikenweg opgehoogd, er een dijkje van gemaakt f Floris V. Bron: onbekend. bleven aangewezen op de boeken van Thea Beckman. Ik zag dus in de praktijk hoe breed mijn doelgroep was. Plus nog eens dat mijn jonge doelgroep met mij mee groeide: die werd ook ouder en was ook nog steeds op zoek naar dit soort boeken.' Ze heeft er wel een verklaring voor dat de historische roman zo populair is. 'Ik denk dat mensen geïnteresseerd zijn waar hun wortels liggen. Dat kunnen de recentste wortels zijn, die van ouders en grootouders. Maar ze zijn ook geïnteresseerd in nóg langer geleden, hoe onze cultuur in elkaar zit. Veel oudere lezers moesten vroeger op school jaartallen uit hun hoofd leren, die kennen ze nog wel, maar ze weten niet meer precies hoe het in elkaar zat. Sommigen denken dat Jacoba van Beieren getrouwd was met Willem van Oranje. Ze vinden het leuk om alles weer eens op een prettige manier uitgelegd te krijgen.' Daarnaast kun je vaststellen, betoogt Simone verder, dat we onderdeel zijn van een multiculture samenleving waarin terecht heel veel aandacht is voor andere culturen. Simone: 'Maar het leidt er wel toe dat mensen het fijn vinden om ook wat meer te weten te komen over hun eigen cultuur. Waar komen wij nou vandaan? Waarbij je overigens parallellen gaat zien met hoe ze vroeger met discriminatie en minderheden omgingen. Geschiedenis heeft heel veel te bieden, ook in het dagelijkse leven.' Ze probeert altijd te vermijden dat haar historische romans uitleggerig worden. 'Wat je aan uitleg krijgt zit ingebed in het verhaal, in de belevenissen van de hoofdpersonen, in de dialogen, zodanig dat je eigenlijk niet in de gaten hebt dat je ook informatie krijgt. Dat is de leukste manier om iets van geschiedenis op te steken', zegt ze. Dat werpt de vraag op hoe historici, die de neiging hebben hun bevindingen heel feitelijk, zeg maar droogstoppelig, op te schrijven, tegen haar werk aankij ken. Simone: 'Zij vinden het heel mooi dat geschiedenis op deze manier nog wat breder getrokken wordt. Ze vinden het leuk dat er mensen van vlees en bloed gemaakt worden naar aanleiding van hun onderzoek en naslagwerken. En dat mag in romans. Dat verschil is heel duidelijk, een roman is iets anders dan non-fictie. Dat neemt niet weg dat de historische feiten in mijn boeken allemaal kloppen!' Ze vult aan dat ze met haar fictieve personages altijd probeert zo dicht mogelijk te komen bij hoe het gegaan zou kunnen zijn. Simone: 'Maar in mijn boeken figureren ook personages die echt hebben bestaan en dan moet je een stuk voorzichtiger worden. Ik vind namelijk wel dat je het verhaal met respect voor die mensen moet opschrij ven. En je moet altijd in 't oog houden of het geloofwaar dig is dat mensen in die tijd zo gedacht en gesproken hebben zoals jij dat opschrijft. Ze moeten niet té eenen- twintigste-eeuws worden. Heel vaak is er voldoende aanleiding om conclusies over hun karakter te trekken, op grond van hun gedragingen die geboekstaafd zijn. Maar je kunt ze ook weer niet te middeleeuws laten zijn. Zaken als het geloof speelden toen een veel grotere rol. Maar als ik ze op elke bladzijde op hun knieën laat vallen 40 - OUDALKMAAR gaat dat de lezer irriteren.' Ze vult haar historische romans altijd aan met een nawoord, een stukje non-fictie waarin ze haar keuzes verantwoordt. 'Ik probeer mensen daarmee duidelijk te maken hoe ik werk en ik krijg van historici te horen dat ze dat heel mooi vinden hoe ik daarin manoeuvreer. Er is respect voor.' Simone van der Vlugt heeft intussen niet alleen historische fictie maar ook non-fictie op haar naam staan. Wij zijn de Bickers is geschreven in de trant van het werk van Geert Mak, die zij zeer bewondert. Er komt nog zo'n non-fictieboek en dat gaat over Alkmaar, onthult ze. Simone: 'In 2023 is het 450 jaar geleden dat we de Spanjaarden hebben verjaagd. Ik was al van plan om wat ik van Alkmaar weet in zo'n soort boek als Wij zijn de Bickers te gaan opschrijven en toen ik ontdekte dat 2023 een jubileumjaar is, dacht ik: hoe leuk zou het zijn om het in dat jaar te laten uitkomen? Het gaat over Alkmaar in de zestiende eeuw, maar dan ook die héle eeuw, niet alleen over Alkmaar Ontzet. Er is zoveel gebeurd in Alkmaar in die tijd, dat boek vul ik moeiteloos. Ik wil in dit geschiedenisboek non-fictie afwisselen met 'romanachtige stukjes', er zal een duidelijke scheidslijn zijn tussen fictie en non-fictie. Voor mij een nieuwe vorm.' Daarnaast is ze bezig met een roman (fictie dus) over Willem II en zijn zoon Floris V. Dat boek zal volgend jaar verschijnen. Simone: 'Het speelt zich voor een groot gedeelte af in Alkmaar en het gaat over de strijd tegen de West-Friezen, over dat we stadsrechten krijgen en dat we een muur om de stad gaan bouwen. In feite heeft Willem II Torenburg en de andere dwangburchten bij Alkmaar gebouwd. Floris heeft daarop voortgeborduurd. Floris heeft dus de Munnikenweg niet aangelegd, dat heeft Willem II gedaan. De Munnikenweg is een heel oude weg, mogelijk zelfs nog ouder dan de tijd van Willem II. Waarschijnlijk dateert hij uit de twaalfde eeuw. Willem II heeft hem laten verbeteren omdat hij er gebruik van maakte voor zijn veldtochten tegen West-Friesland. Omdat hij toen al rooms-koning was, werd de weg Koningsweg genoemd. Floris V heeft de Munnikenweg opgehoogd, er een dijkje van gemaakt. Pas na de bouw van het nabijgelegen klooster kwam langzamerhand de naam Munnikenweg in gebruik. Dat Willem II de Munnikenweg heeft laten aanleggen staat onder meer in de Vaderlandsche Historie van Jan Wagenaar (1749) en in Alkmaar en zyne geschiedenisse van Simon Eikelenberg (1739).' Simone vervolgt: 'Wanneer ik in Heerhugowaard fiets denk ik: dit was toen allemaal water! En daar ging Willem Simone van der Vlugt bewondert schrijver Geert Mak zeer. Foto: ANP/ Inge van Mill OUDALKMAAR -

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Oud Alkmaar | 2021 | | pagina 8