I
'Ik denk dat mensen
geïnteresseerd zijn waar
hun wortels liggen'
Floris V heeft de
Munnikenweg opgehoogd,
er een dijkje van gemaakt
f
Floris V. Bron: onbekend.
bleven aangewezen op de boeken van Thea Beckman. Ik
zag dus in de praktijk hoe breed mijn doelgroep was.
Plus nog eens dat mijn jonge doelgroep met mij mee
groeide: die werd ook ouder en was ook nog steeds op
zoek naar dit soort boeken.'
Ze heeft er wel een verklaring voor dat de historische
roman zo populair is. 'Ik denk dat mensen geïnteresseerd
zijn waar hun wortels liggen. Dat kunnen de recentste
wortels zijn, die van ouders en grootouders. Maar ze zijn
ook geïnteresseerd in nóg langer geleden, hoe onze
cultuur in elkaar zit. Veel oudere lezers moesten vroeger
op school jaartallen uit hun hoofd leren, die kennen ze nog
wel, maar ze weten niet meer precies hoe het in elkaar zat.
Sommigen denken dat Jacoba van Beieren getrouwd was
met Willem van Oranje. Ze vinden het leuk om alles weer
eens op een prettige manier uitgelegd te krijgen.'
Daarnaast kun je vaststellen, betoogt Simone verder,
dat we onderdeel zijn van een multiculture samenleving
waarin terecht heel veel aandacht is voor andere
culturen. Simone: 'Maar het leidt er wel toe dat mensen
het fijn vinden om ook wat meer te weten te komen over
hun eigen cultuur. Waar komen wij nou vandaan?
Waarbij je overigens parallellen gaat zien met hoe ze
vroeger met discriminatie en minderheden omgingen.
Geschiedenis heeft heel veel te bieden, ook in het
dagelijkse leven.'
Ze probeert altijd te vermijden dat haar historische romans
uitleggerig worden. 'Wat je aan uitleg krijgt zit ingebed in
het verhaal, in de belevenissen van de hoofdpersonen, in
de dialogen, zodanig dat je eigenlijk niet in de gaten hebt
dat je ook informatie krijgt. Dat is de leukste manier om
iets van geschiedenis op te steken', zegt ze.
Dat werpt de vraag op hoe historici, die de neiging
hebben hun bevindingen heel feitelijk, zeg maar
droogstoppelig, op te schrijven, tegen haar werk aankij
ken. Simone: 'Zij vinden het heel mooi dat geschiedenis
op deze manier nog wat breder getrokken wordt. Ze
vinden het leuk dat er mensen van vlees en bloed
gemaakt worden naar aanleiding van hun onderzoek en
naslagwerken. En dat mag in romans. Dat verschil is heel
duidelijk, een roman is iets anders dan non-fictie. Dat
neemt niet weg dat de historische feiten in mijn boeken
allemaal kloppen!'
Ze vult aan dat ze met haar fictieve personages altijd
probeert zo dicht mogelijk te komen bij hoe het gegaan
zou kunnen zijn. Simone: 'Maar in mijn boeken figureren
ook personages die echt hebben bestaan en dan moet je
een stuk voorzichtiger worden. Ik vind namelijk wel dat je
het verhaal met respect voor die mensen moet opschrij
ven. En je moet altijd in 't oog houden of het geloofwaar
dig is dat mensen in die tijd zo gedacht en gesproken
hebben zoals jij dat opschrijft. Ze moeten niet té eenen-
twintigste-eeuws worden. Heel vaak is er voldoende
aanleiding om conclusies over hun karakter te trekken,
op grond van hun gedragingen die geboekstaafd zijn.
Maar je kunt ze ook weer niet te middeleeuws laten zijn.
Zaken als het geloof speelden toen een veel grotere rol.
Maar als ik ze op elke bladzijde op hun knieën laat vallen
40 - OUDALKMAAR
gaat dat de lezer irriteren.' Ze vult haar historische
romans altijd aan met een nawoord, een stukje non-fictie
waarin ze haar keuzes verantwoordt. 'Ik probeer mensen
daarmee duidelijk te maken hoe ik werk en ik krijg van
historici te horen dat ze dat heel mooi vinden hoe ik
daarin manoeuvreer. Er is respect voor.'
Simone van der Vlugt heeft intussen niet alleen
historische fictie maar ook non-fictie op haar naam staan.
Wij zijn de Bickers is geschreven in de trant van het werk
van Geert Mak, die zij zeer bewondert. Er komt nog zo'n
non-fictieboek en dat gaat over Alkmaar, onthult ze.
Simone: 'In 2023 is het 450 jaar geleden dat we de
Spanjaarden hebben verjaagd. Ik was al van plan om wat
ik van Alkmaar weet in zo'n soort boek als Wij zijn de
Bickers te gaan opschrijven en toen ik ontdekte dat 2023
een jubileumjaar is, dacht ik: hoe leuk zou het zijn om
het in dat jaar te laten uitkomen? Het gaat over Alkmaar
in de zestiende eeuw, maar dan ook die héle eeuw, niet
alleen over Alkmaar Ontzet. Er is zoveel gebeurd in
Alkmaar in die tijd, dat boek vul ik moeiteloos. Ik wil
in dit geschiedenisboek non-fictie afwisselen met
'romanachtige stukjes', er zal een duidelijke scheidslijn
zijn tussen fictie en non-fictie. Voor mij een nieuwe vorm.'
Daarnaast is ze bezig met een roman (fictie dus) over
Willem II en zijn zoon Floris V. Dat boek zal volgend jaar
verschijnen. Simone: 'Het speelt zich voor een groot
gedeelte af in Alkmaar en het gaat over de strijd tegen
de West-Friezen, over dat we stadsrechten krijgen en dat
we een muur om de stad gaan bouwen. In feite heeft
Willem II Torenburg en de andere dwangburchten bij
Alkmaar gebouwd. Floris heeft daarop voortgeborduurd.
Floris heeft dus de Munnikenweg niet aangelegd, dat
heeft Willem II gedaan. De Munnikenweg is een heel
oude weg, mogelijk zelfs nog ouder dan de tijd van
Willem II. Waarschijnlijk dateert hij uit de twaalfde eeuw.
Willem II heeft hem laten verbeteren omdat hij er
gebruik van maakte voor zijn veldtochten tegen
West-Friesland. Omdat hij toen al rooms-koning was,
werd de weg Koningsweg genoemd. Floris V heeft de
Munnikenweg opgehoogd, er een dijkje van gemaakt.
Pas na de bouw van het nabijgelegen klooster kwam
langzamerhand de naam Munnikenweg in gebruik. Dat
Willem II de Munnikenweg heeft laten aanleggen staat
onder meer in de Vaderlandsche Historie van Jan
Wagenaar (1749) en in Alkmaar en zyne geschiedenisse
van Simon Eikelenberg (1739).'
Simone vervolgt: 'Wanneer ik in Heerhugowaard fiets
denk ik: dit was toen allemaal water! En daar ging Willem
Simone van der Vlugt bewondert schrijver
Geert Mak zeer. Foto: ANP/ Inge van Mill
OUDALKMAAR -
