'HISTORISCH
ONDERZOEK
DOEN IS
ZO LEUK!'
SIMONE VAN DER VLUGT WERKT AAN TWEE 'ALKMAARSE' ROMANS
'Ik wil iemand recht doen
en het niet te bont maken.
Dat zou niet goed voelen,
het verhaal moet wel
grotendeels waar zijn.'
Ruud Kersten
Simone van der Vlugt (54) zag haar vijfentwintigjarig jubileum
als schrijfster vorig jaar door de coronacrisis vrijwel volledig in
het water vallen - al maakte een koninklijke onderscheiding
wel veel goed. Ze ging evenwel onverdroten door met wat ze
het liefste doet: schrijven. Er staat heel wat op stapel, waaron
der twee boeken over Alkmaar. De kaasstad figureerde al veel
vaker in haar boeken (vooral historische romans en thrillers).
Hoogste tijd derhalve voor een interview met de geboren
Hoornse die een echte Alkmaarse is geworden.
Wie denkt dat een auteur als Simone haar dagen slijt in
een vertrek met veel boeken, aan een rommelig bureau
waarop ook de stapels geschriften domineren en waar
de laptop dan toch de aloude schrijfmachine heeft
vervangen, komt bedrogen uit. 'Dit is mijn werkplek', zegt
ze, en ze wijst op een relaxstoel die midden in de
woonkamer staat. Ze gaat erin zitten, kantelt de zetel
ietwat achterover en neemt een tablet op schoot: 'Zo
schrijf ik mijn boeken'.
Dat zijn er tientallen inmiddels, sinds ze in 1995 debu
teerde met de historische jeugdroman De Amulet over
heksenvervolgingen. Vorig jaar kwam de recentste, De
kaasfabriek uit, opnieuw een historische roman, maar
dan niet voor de jeugd. Dat boek markeerde een koers
wijziging. 'Ik ga in de toekomst meer de nadruk leggen
op de historische romans. Eigenlijk keer ik gewoon terug
naar mijn oude liefde.'
Ze vertelt hoe ze via een omweg bij die 'oude liefde'
teruggekomen is. 'Ik heb dat pad alleen maar verlaten
omdat ik historische romans voor volwassenen - ik
schreef dit soort romans aanvankelijk alleen voor de
jeugd - er niet doorheen kreeg bij de uitgevers. Zij
geloofden niet dat daar een markt voor was.' De omweg
die ze koos leidde naar de thriller waarmee ze uiteinde
lijk bij het grote publiek bekend en geliefd werd. 'Eigen
lijk dacht ik al wel, dat het leuk zou zijn om eens een keer
over iets anders te schrijven dan geschiedenis. Ik had een
verhaal voor een thriller in mijn hoofd, De Reünie (2004),
Foto Wim van der Vlugt Fotografii
- OUDALKMAAR
en dacht: laat ik het gewoon eens proberen.' Het succes
van dat boek overviel haar compleet. Simone: 'Met mijn
jeugdboeken verkocht ik er iets van 8.000 per jaar,
opeens zat ik op 100.000 per jaar. Ik wist niet wat me
overkwam. Dat smaakte naar meer. Ik had zoiets van: laat
ik me eerst maar eens goed settelen in de wereld van de
volwassenenliteratuur, een flink publiek aan mij binden.
Dat lukte, ook de thrillers die na De Reünie kwamen
scoorden dat het een lieve lust was.'
Intussen rijpte bij haar het idee om een historische
roman over Jacoba van Beieren voor volwassenen te
schrijven. 'Ik dacht: het moet toch wel gek gaan als ik na
dat thrillersucces nog geen uitgever kan vinden voor een
historische roman. En inderdaad, mijn uitgever wilde het
toen wel. En ook dat boek was een schot in de roos. Er
bleek wel degelijk een markt voor dat genre. Een van de
volgende historische romans was Nachtblauw, het eerste
in dat genre over Alkmaar. Die is de hele wereld over
gegaan.'
Ze zwoer de thriller niet af, maar begon de verschillende
typen boeken wel meer af te wisselen. 'Schrijven is
schrijven, of je nou een thriller schrijft of een historische
roman, ik zit helemaal in het verhaal, ga helemaal op in
die wereld. Dat is altijd heerlijk. Maar historisch onder
zoek doen is minstens zo leuk. Die hele puzzeltocht van
tevoren. Overal naar toe, je komt de deur nog eens uit.
Dat mis ik heel erg bij het schrijven van een thriller.'
Met het inslaan van de weg naar thrillers en historische
romans voor volwassenen, raakte de historische roman
voor de jeugd op de achtergrond. Een van de laatste was
Schijndood, die in Alkmaar speelde. En daarbij bleef het.
Ze heeft ontzettend genoten van dit genre, maar
uiteindelijk vond ze het benauwend. Simone: 'Ik moest
altijd rekening houden met een doelgroep van een jaar
of twaalf, in hun belevingswereld blijven zitten. Dat ging
wringen. Ik wilde vanuit mijn eigen belevingswereld en
kennis schrijven en daar niet op inleveren omdat het
anders te moeilijk zou worden voor kinderen.'
Dat er een markt zou kunnen zijn voor historische
romans voor volwassenen merkte ze tijdens signeerses
sies rond haar jeugdboeken. 'Wanneer ik mijn historische
jeugdromans ging signeren dan had ik altijd ook volwas
senen aan mijn tafel staan. Die kwamen niet samen met
hun kinderen. Die zeiden: Er is niet zoveel op dit gebied.
Gewoon lekkere verhalen, boeiende achtergronden,
geloofwaardig en betrouwbaar, die waren er niet. Ze
Thea Beekman
OUDALKMAAR -
