schept en stierf in 1945 in concentratie
kamp Sankt Valentin in Oostenrijk. Nico
van Foreest stierfin 1945 aan de gevolgen
van een ziekte. Hij had als burgemeester
van Heiloo 36 jaar zijn ambt uitgeoefend.
Lena's vriendin Gertrud Faust stierf aan
kraamvrouwenkoorts enkele weken na de
geboorte van haar tweede kind; meneer
Faust en zijn zoon Walter bleven alleen
achter. Mevrouw Alide van Foreest en
dochters gingen noodgedwongen een paar
jaar elders in Heiloo wonen, want op de
Nijenburg werden Duitsers ingekwartierd.
Lena kreeg in 1945 bericht uit Duitsland
via de Duitse Vereniging in Alkmaar, dat
de vrouw en kinderen van haar broer
Eduard waren omgekomen bij de inval
door de Russische troepen en dat haar
broer in zijn hand geschoten was en een
paar vingers miste. Na 1945 hoorde ze dat
een deel van haar familie uit Oost-Pruisen
was gevlucht en daardoor uit elkaar was
gevallen. Haar vader scheen in Denemarken
te zitten en van haar moeder was niets
bekend. Pas later, na vijfjaar, vond er een
gezinshereniging plaats.
Lena's echtgenoot Henk Honig begon te
kwakkelen met zijn gezondheid. Hij bleek
te lijden aan multiple sclerose. Hij werd
bedlegerig en leidde gedurende zeven jaar
een wat teruggetrokken bestaan. Met
regelmatige tussenpozen werd hij op
zondag vanuit een rotanstoel in een auto
gehesen voor een rondje toeren. Alhoewel
Lena hem met zorg omringde, kon hij zijn
ziekte moeilijk verwerken en was erg
opstandig. Vanaf het moment dat Henk
arbeidsongeschikt was geworden ging
Lena erbij werken als schoonmaakster bij
garage Met en knoopte ze tevens opnieuw
contacten aan met mevrouw Van Foreest
in Heiloo, die na ook de Canadezen te
hebben gehuisvest weer op landgoed de
Nijenburg woonde. Daar poetste Lena
tussen de gesprekken door het koper en
zilver. Ze ging altijd op de fiets, door weer
en wind, totdat ze de fiets niet meer op en
afkon, vanwege haar knieën.
HONIG EN VAN FOREEST
Met weemoed sprak ze vaak met mij als
kind en met mijn moeder over de familie
Van Foreest, die zo aardig voor haar was en
haar goed betaalde voor die tijd.
Bij de familie was Lena zeer geliefd van
wege haar vriendelijkheid, haar ijver en
haar trouw, vertelde de onlangs overleden
mevrouw Elisabeth van Foreest mij. Ze
droegen haar op handen. Ik kan mij nog
goed herinneren dat zij haar altijd op haar
verjaardag op 30 december een bezoek
brachten, toen ze al op de Frieseweg woon
de. De band met de familie Van Foreest
zou voor het leven zijn. Hoe prettig de
contacten waren met hen, hoe anders was
het gesteld met de familie Honig uit de
Zaanstreek, haar welgestelde schoonouders.
Er werd minachtend op haar neergekeken,
een Duitse en nog wel van lage komaf Met
dat gegeven konden zij niet omgaan. Toen
haar man Henk in de jaren zestig overleed
werden Lena en haar dochter Ellie onterfd
en ontstond er een definitieve breuk met
de familie Honig. Uiterlijk onaangedaan
zei ze er verder weinig meer over. Het was
een afgesloten hoofdstuk.
DE ANDERE NIJENBURG
Het tikken tegen het keukenraam, het
lachende en ontwapenende gezicht dat
"Boeh!" roept, de vertrouwde voetstappen
door het grint in de steeg. "Aggie, kontje
Reibekuchen eten? Lekker voedzaam!".
Ritjes op haar rug door de woonkamer.
Oud Alkmaar 2007 47
