geschiktheid of vakkundigheid dankte. In een brief die hij zijn studievriend Johannes
Kneppelhout stuurde in zijn tijd als advocaat in Alkmaar (14 september 1838) liet Cornelis
weten: 'Ik begin vrij wat praktijk te krijgen. Ik sta bijkans onlijdelijke angsten uit telkens
als ik iemand op mijn stoep zie staan om mij te consulteeren want waarlijk gij moet in
de plaats van een jong advocaat die zijne Academietijd met feestvieren doorgebragt heeft
geweest zijn, om er u een denkbeeld van te kunnen maken'.63
Cornelis' loopbaan spiegelde zich in velerlei opzicht aan die van zijn vader Dirk. Zelf pas
16 jaar, had Cornelis al zijn vaders functie als penningmeester van de Zijpe en
Hazepolder overgenomen.64 Hij trad verder in diens voetsporen door in Leiden rechten
te studeren en zich als advocaat in Alkmaar te vestigen, waar hij - weer net als zijn vader
- zitting kreeg in de stedelijke raad. Evenals Dirk werd hij gekozen tot lid van de Tweede
Kamer, vervulde hij functies binnen het polderbestuur als dijkgraaf en hoofdingeland
en werd hij belast met het regentschap van het provenhuis Paling en Foreest. De
overerving van functies, zo kenmerkend voor de achttiende-eeuwse regententijd, werd
hier dus moeiteloos gecontinueerd.
Voor Cornelis was de druk om een goed huwelijk te sluiten, groter dan voor zijn broers en
zusters.65 Na de voortijdige dood van zijn vader verkeerde de familie in zorgelijke financiële
omstandigheden. Cornelis erfde al het onroerend goed van zijn vader en was hierdoor
beladen met schulden aan zijn broers en zusters. Wilde hij de Nijenburg onverdeeld
overnemen, dan diende hij een meisje uit een rijke familie te huwen. Dit lukte doordat
Cornelis' rijke oom Pieter Loopuyt hem verbond aan zijn dochter Johanna Elisabeth.
Uiteraard pakten dergelijke gearrangeerde huwelijken niet altijd goed uit, in zekere zin
was dit de prijs die de oudste zoon betaalde voor een gunstige alliantie. In Najaarsbladen
beschrijft Cornelia haar moeder Johanna Elisabeth Loopuyt (1816-1877) als een
flegmatische, trotse vrouw wier karakter botste met de nuchtere en lichtvoetige inslag
van haar jongere echtgenoot Cornelis van Foreest.66 Volgens Cornelia had haar vader al
voor zijn verloving met Johanna Elisabeth een opvallend grote interesse opgevat voor
ene 'Grietje Vollenhoven'. In Najaarsbladen laat zij Cornelis en Grietje arm in arm over
de bevroren gracht van Nijenburg schaatsen, terwijl 'Elisabeth', die niets moet hebben
van dat 'lawaai op het ijs', de nieuwste roman van Dickens leest. Licht zou men geneigd
zijn deze scène als louter fantasie af te doen, ware het niet dat een brief bestaat van
Cornelis' moeder, Jacoba Elisabeth Van der Palm, waarin zij Nicolaas Beets schrijft: 'Ons
huis is nu weer geheel geoccupeerd, Kees en [Dirk?] zyn op de voorkamer, het kleine
kamertje is het verblyf van Grietje Vollenhove een aardig Rotterdamsch achttienjarig
meysje een vriendin van Alida. Een regt prettige logé buiten, daar Kees niet weynig mee
in zyn schik is'.6?
Volgens Cornelia had mevrouw Van der Palm sterke twijfels over het huwelijk van
Cornelis en Johanna Elisabeth.68 'Oom Hoogerzeil' (Pieter Loopuyt), de vader van
'Elisabeth', zette het huwelijk echter door. In Najaarsbladen vragen de boeren in het dorp
(Heiloo) zich af waarom 'Herman' (Cornelis van Foreest) niet getrouwd is met dat
