staat. Maat
aital doorlo-
van wat een
>oven op het
Indien deze
stukken van
jeen worden
t zou de ge-
hier en daar
aargenomen,
grijpen,
theid dat de
erde resten.
;n van nren-
iderzoek van
Drentse urn-
nd dat been
it wordt. Bij
een eiken-
.'1 14 is ook
>r de optre-
p lange pijp-
:cifieke bar
beenweefsel
eriment zeer
aren bereikt,
ia 24 uur de
niet met
td uit de as
■t organisch
ïdde totaal
anorganisch
t been over-
ilkomen an-
'erbrande nu
:ukjes en zo
at men zou
n volkomen
Ajb. 4: Verbrande pijpbeenderen vertonen boogvormige barsten.
in de as gelegde houten kerk met rietdak dat men zich wel moet afvra
gen hoe dit zo duidelijke verschil heeft kunnen ontstaan.
De anthropoloog Dr.C.K. Bram (Transvaal Museum, bron van uitste
kend onderzoek op dit gebied) bleek te beschikken over een serie mon
sters van met stappen van 50°C klimmende temperatuur verbrand been.
Been blijkt bij dat experiment tot 300°C een zwarte kleur te krijgen -
door en door-, daarboven verandert dit snel in wit.
Bij 350°C overheerst reeds de witte kleur. Bij een brand in een gebouw
worden al snel temperaturen van 600-700°C bereikt die oplopen tot
1200°C en hoger. Adelberts gebeente zou in zo'n brand moeten zijn ge
weest en de verbrandingsgraad van skelet (X) past dus niet bij de ver
wachting.
Maat heeft op verdienstelijke wijze zowel de schedelcalotte als dij- en
scheenbeenderen gereconstrueerd zoals de gepubliceerde foto's daarvan
laten zien.
De beide dijbeenderen werden echter samengesteld uit 65 stukjes been,
aanzienlijk meer dan bij breken van dijbeenderen door volledige ver
branding of stukslaan daarna kan worden verwacht.
Ook de Drentse lijkbrandresten werden na verbranding stukgeslagen,
met de bedoeling dat deze zo in een urn zouden passen. Een dergelijke
reden ontbreekt in het Egmondse geval.
Door verbranding alleen breekt been niet zo. Op afb. 5 is te zien dat er
vele te rechte breukvlakken zijn en op een viertal plaatsen krijgt men de
indruk vanzaagsneden. Wanneer men dit eenmaal heeft gezien ontdekt
men dezelfde verschijnselen ook aan de schedelcalotte, die uit 53 stukjes
is samengesteld. Ook daar zijn vele te rechte breukvlakken zichtbaar. De
Utrechtse onderzoekers hadden al opgemerkt dat door vallen of gooien
een schedel niet zo breekt en niet in zoveel stukjes.
Daaraan kunnen wij nu toevoegen dat een stukgezaagde calotte van een
intacte schedel bij reconstructie lange rechte snijvlakken te zien zou
hebben gegeven,die bij de reconstructie niet te voorschijn kwamen. De
17
