De herinneringen van Abraham Drukker Op de hiervolgende bladzijden wil ik trachten weer te geven, hoe ons leven en lijden geweest is tijdens de Duitsche overheersching. Ik schrijf hier met opzet, dat ik dit wil trachten weer te geven, want het is ten eenenmale onmogelijk op de juiste manier onder woorden te brengen hoe dit lijden in werkelijkheid is geweest, omdat hier eenvoudig niet de woorden voor te vinden zijn, die dit op werkelijke wijze zouden kun nen mededeelen. Immers de angsten en gevaren die we hebben door staan laten zich met beschrijven, evenmin de geweldige hulp en steun die goede vrienden ons heel die lange tijd steeds en steeds maar weer opnieuw ons hebben gegeven en wel kunnen we dit verklaren dat, in dien we dien steun niet zouden hebben gehad, het voor ons een absolu te onmogelijkheid zou zijn geweest de ontzaglijk lasten te kunnen tor sen, zoodat zij het in de eerste plaats zijn, die ons door deze bange tij den hebben heen gewerkt, hetgeen hier allereerst wel eens met buiten- gewoone dankbaarheid mag worden gememoreerd. Ook hier betreft dit hetzelfde als bij het doorgestane leed namelijk onze gevoelens van dank baarheid jegens die vele goede vrienden laten zich evenmin in woorden uitdrukken. Wel mag gezegd worden dat dergelijke vriendschap moge lijk geëvenaard zou kunnen zijn doch nimmer overtroffen. Toen de bange oorlogsdagen zelve een einde genomen hadden door de voorlezing per radio op 14 Mei van de proclamatie van generaal Win kelman sloeg ons begrijpelijkerwijs in veel grooter mate de schrik om het hart dan dit bij iedere andersdenkende het geval kan zijn geweest. Immers wij hadden reeds jaren lang kennis gekregen van de schier on gelooflijke handelingen van die barbaren en konden wij dit als het ware van nabij volgen vooral ook door mijn lidmaatschap vanaf de oprichting van het zogenaamde noodfonds. Via dit noodfonds hoorde men de ver schillende gruwelen die aan de andere zijde der grens plaatsvonden en trachtte dit, waar mogelijk nog hulp te verleenen. Zeer begrijpelijk was het daarom, dat ook wij ten einde raad waren en er, evenals dit bij hon derden anderen het geval was, door geweld een einde aan ons leven wilden maken. Dat zoovelen dit gedaan hebben was alleszins begrijpe lijk gezien het afschrikwekkende voorbeeld wat ieder uit de couranten heeft kunnen volgen, ofschoon de werkelijkheid veel erger was. In die eerste bange dagen hadden wij nog de zorg op ons van vier geëvacueer- den uit Amersfoort, en wellicht is het ook deze zorg geweest die ons het ergste nalieten te doen. Vanaf den volgenden morgen zeven uur 81

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Oud Alkmaar | 1992 | | pagina 79