dat men zich aanpaste en zich bij de feiten neerlegde.
Plaatselijk zijn er zeker uitingen van betrokkenheid met het lot van de
joden geweest en daden van daadwerkelijke hulp. Men was er zich ter
dege van bewust dat door de bezetting van ons land een zware periode
voor de joden zou aanbreken. Dat zovele stadgenoten op het station
aanwezig waren, toen de joden hun stad moesten verlaten, bewijst wel
dat het meeleven groot was. Uit de correspondentie van Mevr. Prins-
Vlessing vanuit Amsterdam met een Alkmaarse vriendin blijkt hoe de
joden daar in materieel opzicht door hun Alkmaarse vrienden geholpen
werden. Uit Drukkers herinneringen mogen we dezelfde conclusie
trekken.
Er waren er ook die van het lot van de joden profijt probeerden te trek
ken. De boekhouder van de zakenman Karei van Thijn werd door een
Alkmaarder benaderd met de mededeling dat hij belangstelling had om
het huis in de Snaarmanslaan, waar mevrouw van Thijn "De Leidsche
wolzaak" dreef, te kopen. Op de opmerking dat deze mensen er als ze
nog eens terugkeerden aanspraak op zouden maken was de reactie: "Die
komen nooit meer terug!" De adspirant koper wist zijn zin door te zet
ten, maar had het "ongeluk" dat mevrouw van Thijn de oorlog over
leefde en moest zijn wederrechtelijk verkregen bezit afstaan.4''
Hoe was de reactie binnen de kerken? Reeds op 24 oktober 1940 pro-
58
