schrijf nog lang de ware toestand niet is weergegeven van die omstan
digheden waarin we toen "leefden". Geen wonder dat we hen weldra
verzochten uit te zien naar iets anders, want heel lang was dit niet uit te
houden.
Zoo kwam de eerste verjaardag van onze dochter in deze omstandighe
den en dat het er niet feestelijk toe is gegaan laat zich begrijpen want
juist deze dagen zijn in zulke omstandigheden nog zwaarder te dragen
dan de lasten der andere dagen. Wel werden we dien dag verrast door
vriendenbezoek vergezeld van een massa verrassingen en brieven ten
einde ons dien dag nog te laten zien dat men ons in een breede kring
niet vergeten was, integendeel men leefde met ons mee iederen dag op
nieuw en heel dien bange lange tijd.
Nadat we tijdens ons verblijf in dat gezin tallooze malen getuige zijn ge
weest van onderlinge ruzie tusschen beide echtgenooten waarbij dan
zoodanig geschreeuwd werd dat de omwonenden dit wel moesten
hooren, kwam de ruzie tenslotte op 25 November 1942 zoodanig tot
een uitbarsting dat het voor onze veiligheid beslist onverantwoord was
daar langer te blijven en wel door het volgende.
Op dien dag namelijk was één der "vriendinnen" van de vrouw zoo
"attent" 0111 er haar op te wijzen dat ze haar man in een café had gezien
met een andere vrouw.
Ofschoon beide echtgenooten onderling geen leven hadden bleek het
toch dat de vrouw er niet op gesteld was, dat haar man met andere da
mes zijn tijd in café's doorbracht.Ons werd reeds verzekerd dat hem
dien avond bij zijn thuiskomst een warme ontvangst zou worden bereid
en intusschen zaten wij in bange afwachting wat er stond te gebeuren
gezien onze zoozeer afhankelijke positie waarin we verkeerden.
Half zes kwam de "baas" thuis en begon de pret.
Ik acht het onnoodig in finesses weer te geven het "verschil van mee
ning" wat zich toen openbaarde, alleen datgene wat ons zelf betrof zal
ik hier vermelden en zult U begrijpen dat we met vrees vanaf onze bo
venkamer het "gesprek" volgden, waarbij de vrouw vroeg o.m.
Wat moet jij 's avonds wegdoen en waarom mag ik niet weten waar je
heen gaat?
Dat is een geheim antwoordde de man, waarop de vrouw losbarstte, wat
geheim hierboven dat is een geheim (dit was op ons) maar ik geef ze an
en dan ga ik vrijuit en jij gaat er ook an.
U kunt zich voorstellen dat dit geen prettig gehoor was en omdat we de
vrouw zeker tot zulk een daad in staat achtten, waren wij allen het er
over eens 0111 te probeeren zoo spoedig mogelijk te probeeren weg te
komen, doch geen van ons wist waarheen.
111
