schrijf nog lang de ware toestand niet is weergegeven van die omstan digheden waarin we toen "leefden". Geen wonder dat we hen weldra verzochten uit te zien naar iets anders, want heel lang was dit niet uit te houden. Zoo kwam de eerste verjaardag van onze dochter in deze omstandighe den en dat het er niet feestelijk toe is gegaan laat zich begrijpen want juist deze dagen zijn in zulke omstandigheden nog zwaarder te dragen dan de lasten der andere dagen. Wel werden we dien dag verrast door vriendenbezoek vergezeld van een massa verrassingen en brieven ten einde ons dien dag nog te laten zien dat men ons in een breede kring niet vergeten was, integendeel men leefde met ons mee iederen dag op nieuw en heel dien bange lange tijd. Nadat we tijdens ons verblijf in dat gezin tallooze malen getuige zijn ge weest van onderlinge ruzie tusschen beide echtgenooten waarbij dan zoodanig geschreeuwd werd dat de omwonenden dit wel moesten hooren, kwam de ruzie tenslotte op 25 November 1942 zoodanig tot een uitbarsting dat het voor onze veiligheid beslist onverantwoord was daar langer te blijven en wel door het volgende. Op dien dag namelijk was één der "vriendinnen" van de vrouw zoo "attent" 0111 er haar op te wijzen dat ze haar man in een café had gezien met een andere vrouw. Ofschoon beide echtgenooten onderling geen leven hadden bleek het toch dat de vrouw er niet op gesteld was, dat haar man met andere da mes zijn tijd in café's doorbracht.Ons werd reeds verzekerd dat hem dien avond bij zijn thuiskomst een warme ontvangst zou worden bereid en intusschen zaten wij in bange afwachting wat er stond te gebeuren gezien onze zoozeer afhankelijke positie waarin we verkeerden. Half zes kwam de "baas" thuis en begon de pret. Ik acht het onnoodig in finesses weer te geven het "verschil van mee ning" wat zich toen openbaarde, alleen datgene wat ons zelf betrof zal ik hier vermelden en zult U begrijpen dat we met vrees vanaf onze bo venkamer het "gesprek" volgden, waarbij de vrouw vroeg o.m. Wat moet jij 's avonds wegdoen en waarom mag ik niet weten waar je heen gaat? Dat is een geheim antwoordde de man, waarop de vrouw losbarstte, wat geheim hierboven dat is een geheim (dit was op ons) maar ik geef ze an en dan ga ik vrijuit en jij gaat er ook an. U kunt zich voorstellen dat dit geen prettig gehoor was en omdat we de vrouw zeker tot zulk een daad in staat achtten, waren wij allen het er over eens 0111 te probeeren zoo spoedig mogelijk te probeeren weg te komen, doch geen van ons wist waarheen. 111

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Oud Alkmaar | 1992 | | pagina 109