De Muzieklaan met "diender".
Muziekkorps
Het Stedelijk Muziekkorps had dus zijn veilig thuishaven gevonden en speelde als eerste
stuk dapper het Wilhelmus. Alkmaar had zijn Muziektuin. De ruim tweeduizend zitplaat
sen waren onvoldoende. Het ledental van de Stedelijk Museum ging naar de 4200 en
dan nog al die stedelingen die zich bij zomeravond wilden verpozen in die prachtige
Hout. En dat allemaal voor niets.
De optimisten en pessimisten waren het dit keer met elkaar eens: binnen de kortste
keren was de tuin te klein en zouden er wel eens bomen en struikgewas het onderspit
moeten delven. Hoe anders zou het lopen.
De toegang tot de Muziektuin was gratis. Wel was er de verplichting tot het gebruik
van een consumptie en dan belandden we bij de exploitant van het domein, waar sfeer
en melancholie hand in hand moesten gaan. En als we dan een vergelijking trekken
met het horecadrama dat zich ruim een halve eeuw later in het cultureel centrum De
Vest afspeelde, is het voor iedereen duidelijk dat het ook hier mis ging.
De gemeente verpachtte de verzorging van spijs en drank aan een particulier tegen een
seizoenprijs die hoog opgeschroefd was. De duizenden leden van de muziekschool zouden
20
