Het Esperanto als wereldtaal.
Dat was een ideaal dat vorm was gegeven door de Poolse oogarts
Dr. Zamenhof. In 1887 had hij een kunsttaal ontworpen die door
iedereen te leren was. Dit signaal werd in het Westgraftdijk van voor de
tweede wereldoorlog opgevangen door het onderwijzersechtpaar C.J. van
Veenendaal en E. van Veenendaal-Bouwes.
Zij hadden het Esperanto geleerd en waren er zo enthousiast over dat
ze zich geroepen voelden om deze taal verdere bekendheid te geven en uit
te dragen onder de plaatselijke bevolking.
In de avonduren organiseerden ze cursussen voor volwassenen. De
schooljeugd vingen ze op na schooltijd om ze op vrijwillige basis de
Esperanto-taal bij te brengen. Er werd ook een Esperanto-club opgericht
speciaal gericht op de jeugd. De naam was LA KAMPFLOROJ (De
Veldbloemen).
In 1934 werd onder redactie van mevrouw E. van Veenendaal-Bouwes
een maandblad uitgegeven onder de naam LA JUNA VIVO (Het jonge leven)
In dit blad werden ook Esperanto-lessen opgenomen. Het werd gedrukt bij
de drukkerij van J. Muusses in Purmerend.
Over de hele wereld hadden esperantisten zich op dit blad
geabonneerd. Het was een taal die in alle landen aanhangers had en men
was ook zeer idealistisch ingesteld, omdat men meende dat er geen
oorlogen zouden ontstaan als de mensen elkaar beter zouden begrijpen
door één gemeenschappelijke taal te spreken
De jeugd in Westgraftdijk kreeg wekelijks Esperantoles bij mejuffrouw
Nel Kool. We zeiden dan: "we gaan naar ES-les, in de school van Nel Kool".
Er werden ook wel feestavonden georganiseerd met toneelstukjes in het
Esperanto. Ook werden er jeugd-bijeenkomsten georganiseerd o.a. in
Groet en in het buitenland in België in Tervuren, in Frankrijk in Versailles
en in Engeland in Ipswich. Uit deze bijeenkomsten ontstonden kontakten
ussen Esperantisten van diverse landen. Door briefwisselingen werden
deze kontakten dan verder voortgezet. Ook zochten esperanto-leraren via
advertenties in "LA JUNA VIVO" correspondentie-vrienden en vriendinnen
voor hun leerlingen. Het maakte dan niet uit in welk land dezen woonden
omdat we allemaal dezelfde taal spraken. De leerlingen van toen bewaren
nog mooie herinneringen aan deze jeugdjaren.
Westgraftdijk was in die jaren internationaal in de Esperanto wereld
een bekende plaats.
We noemden het La Verda Vilago (Het groene dorp).
We hadden ook een eigen clublied op de wijs van "Hollands vlag je bent
75
