72
waarschouwende spreuk die op de boeg geschilderd was.
Kapitein Ekkerman zocht met zijn schip geen noordelijke
doorvaart. "Langzaam-an dan breekt het lijntje niet", was
zijn devies, zo naar Hoorn als naar Purmerend. Waarom
haasten. In het roefje was het gezellig. Alpacca, de
aartsverteller, verhaalde weer ongelooflijke staaltjes van
de wonderkracht van z'n wereldberoemd geneesmiddel.
Jammer genoeg, de tijd kwam dat de jaagschuit voor 't lest op
de werf van baas Van der Lijn gekalefaterd werd.
De eerste stoomboot verscheen. "De Koerier", groen en geel
geschilderd. Die pufte naar Hoorn. Kaki Merg, die het mira
kel bekeek, schudde zijn eerbiedwaardig hoofd: dit was niet
in orde. Als het ouwe nog goed was, moest je geen nieuw
nemen. Zijn jas was een eeuw oud, groen en glimmend en even
goed nog best!
D'r waren meer filosofen in dat Rijpie. Als je van De Rijp
naar Graft ging, een kwartiertje lopen zowat, stond krek
geneven over de touwbaan "De Poel", waar de 150-vaams wal-
vislijnen gesponnen werden, een kleine herberg. Op een uit
hangbord was een endje van de sterrenlucht geschilderd met
daaronder de verleidelijke uitnodiging:"Is de weg U al te ver
rust dan in de Zevenster". En de love Rijper, die z'n eigen
van het fonkelen van de sterren niets aantrok maar des
te meer van het fonkelen" van wat drinkbaars in de grote
glazen, gaf grif gehoor aan deze uitnodiging.
Maar de pientere waardin, Heintje van de Boom, was goed bij
de tijd, want met vooruitziende blik had zij die loof te van al
die dorstige tobbers gepeild en op de andere kant van 't
uithangbord schilderde het vindingrijke vrouwmens een halve
maan en daaronder"Zijt gij vermoeid al van het gaanrust
dan in de Halve Maan".
Dat goeie mens sloeg twee muggen in één klap. Gaande of
kerende...de Zevenster en de Halve Maan deden hun plicht.
Veel aardse hemelbewoners, loof van het gaan, zijn bij Heintje
om de ronde tafel prachtig bijgekomen!
Nou wat aars: weten jullie al wat balgooien is; wat gieteren
betekent? De Rijp was beroemd om deze ijsspelen. Als de vorst
begonnen was en de vaarten en sloten van de Eilandspolder
veranderden in spiegelgladde ijsvloeren, dan was het feest op
de Gouw.
Op de langebaan waren de spekrijders in actie. De bewoners
van de Arke Noach streden om de hoogste eer; vijf pond spek
was de moeite waard. "Vriend Marmot"sprak Jan de Rederijker,
