HERINNERING AAN SCHERMERHORN
11
beurt;
et ge-
Schil-
t aan-
it.
okshek
charn
e ver-
1 Roon
everft
boomen
in 19e
stap-
enkele
ig met
object
leens.
Blauw
glans
dhoute
chuurd
ok zoo
•Blauw
t met
st aan
ilver-
Dan de
in met
pijkers
"Neem
inding
en ZuijkerDit door Elkander geplust en in een Fles gedaan
en daar altemets een glaasje van gedronken versterkt 't
Lichaam".
Het boekje bevat nog vele recepten en huismiddeltjes.Die
houdt u nog tegoed.
J.Pielage.
De plaatsnaam Schermerhorn is van mijn jonge jaren af ver
bonden met de naam Los. Dat komt doordat mijn vader afnemer
was van veevoer van "De Leer hoeve" (te Alphen aan de Rijn),
waarvan een depot gevestigd was te Schermerhorn. Jacob
Los was de depothouder. Zijn zoons Piet en Jan Los waren de
chauffeurs op de vrachtauto's waarmee de fourage werd rond
gebracht en thuisbezorgd. Beiden waren mij zeer sympathiek
om de een of andere reden. Ik mocht wel eens met hen meerij
den. Dat was een attractie op zich zelf.
Met beiden ben ik ooit wel eens mee geweest, helemaal naar
Schermerhorn. Om nieuwe vracht te halen. Dat was wat!
Van de Starnmeer uit, langs de Kogerpolder-school (en nou
eens niet daarin...Dan keek je toch ónders naar dat "big-
genhok", zoals wij de school plachten te noemen) en dan
de hele Zuidervaart af, de Schermer door, en de Noorder
vaart op.Maar in plaats van naar Alkmaar, zoals we 's zo
mers met moe altijd één keer met de bus gingen, nu de andere
kant op, naar Schermerhorn. Dat was nóg verder dan Alkmaar!
Ik kwam in een andere wereld. Nèt een schoolreisje.
Indrukwekkend, was het. Want in Schermerhorn hingen tele
foondraden van links naar rechts over de straat, aan palen
met - alweer - indrukwekkende aantallen witte porceleinen
isolatoren. Het deed me denken aan de draden van de Amster
damse tram, die ik één keer per jaar zag tijdens het echte
schoolreisje.Ik zou er dan ook niet van hebben opgekeken
als Piet Los plotseling had moeten uitwijken op zijn Dorps
straat, omdat er ineens een tram de hoek om kwam....
Piet Los beschouwde ik eigenlijk als een soort grote
vriend. Dat kwam, denk ik, door zijn stem. Hij had een hel
dere krachtige stem, met een warme ondertoon. Hij sprak
geen dialect, maar "netjes". Alleen vond ik het vreemd dat
hij altijd "Scherremerhorre" zei in plaats van Schermerhorn
maar dat hoorde nou eenmaal bij hem.
