Speeltuin Oud Den Helder.
drager ook een postagentschap in de
winkel. Dat was erg handig want we
hoefden niet meer naar het grote
postkantoor op het stationsplein.
En dan heb ik naast de slagerij van
Pruiksma nog de herenkapper over
geslagen. Ik weet niet meer hoe die
heette en ik ben er als heel klein
meisje maar één keer geweest. Mijn
moeder had me er samen met mijn
(negen jaar oudere) zus naartoe
gestuurd. Ik moest geknipt worden en
dat deed deze kapper met overgave; ik
kwam gemillimeterd terug, alle
blonde krullen verdwenen. Mijn moe
der is furieus verhaal gaan halen maar
dat hielp natuurlijk allemaal niet
meer. We hebben er nooit meer een
voet over de drempel gezet.
Bejaardenhuis
Halverwege de Willem Barentszstraat
stond Ten Anker, het bejaardenhuis
van onze wijk. Over de hele breedte
van het huis, aan de straatzijde, was
de eet- annex recreatiezaal van Ten
Anker. Tijdens het koffiedrinken en
de maaltijden, zag je de 'ouden-van-
dagen' er zitten. Niemand vertoefde
er, geloof ik, lang op de eigen kamer
want die waren, zo heb ik mij laten
vertellen, maar zo'n twee bij drie
meter. Juist groot genoeg voor een
bed, een kast en een stoel. Ik kan me
voorstellen dat de ouderen er claus
trofobisch van werden en vooral de
ruimte van de eetzaal of één van de
bankjes in de binnentuin van het
bejaardenhuis opzochten. Voor die
ingang van het huis was (en is) trou
wens een talud waar je fijn op je rol
schaatsen vanaf kon roetsjen.
Speeltuin
De jaren '60 vormde ook het decen
nium waarin de speeltuin nog een
centrale plaats in het buurt- en wijkge-
beuren innam. De speeltuin van Oud
Den Helder was die aan de Adriaan
Kuiperstraat, naast buurthuis 't Kraai
ennest. Vele woensdag- en zaterdag
middagen zal ik in de Oud Den Hel-
derse speeltuin hebben doorgebracht.
Opzichter Gorter zwaaide er in mijn
jeugd de scepter. Gortepap, noemde
wij hem. Als tegen vijf uur de speeltuin
ging sluiten, dan verscheen Gorter aan
het begin van het centrale grasveld,
haalde een paar keer lang en driftig uit
op zijn fluitje en gebaarde daarbij hef
tig met beide armen. Dat moesten wij
als kinderen maken dat we bij de uit
gang kwamen want Gorter hield er
niet van om te wachten.
Speeltuin Oud Den Helder had een
granieten glijbaan. Ik geloof niet dat
er in den lande veel van deze glijba
nen bestonden. Veel later heb ik er
nog weleens naast gestaan. De glij
baan die in mijn kindertijd enorm
leek, was in werkelijkheid hooguit
tweeënhalve meter hoog. In de zomer
werd het graniet van de baan bloed
heet door de zon. Als je er met blote
benen vanaf gleed, stond je even later
met bijna brandwonden aan je kuiten
en bovenbenen weer beneden.
Kluft
Zwemmen heb ik geleerd in het oude
Marine Zwembad aan de Hoofd
gracht. Mijn oudere zus en twee
broers waren minder fortuinlijk. Zij
hebben de basisprincipes van de
school- en rugslag geleerd in het 'pie-
renbadje' op de oude zeedijk.
Zelf heb ik er later ook weleens
gezwommen en herinner me nog
mijn ontsteltenis toen ik erachter
kwam dat er geen verwarmd chloor-
water in het bassin stond maar ijs
koud zeewater, rechtstreeks uit het
Marsdiep gepompt.
Als kind heb ik heel veel gespeeld op en
rond de dijk. Ik herinner me nog goed
dat je buiten op straat, over de muren
van het pierenbad heen, de bulderende
bevelen en het schrille fluitje van de
badmeester kon horen. Maar niet voor
mij, ik stepte met vriendinnetjes de
steile kluft (een typisch Helders begrip)
op. Om er vervolgens in duizelingwek
kende vaart weer vanaf te steppen. Als
je viel had je pech. Dan moest je moe
der met een pincet het grind uit je
kapotte knieën peuteren.
Skyline
Een jaar of drie geleden stond ik voor
het raam van een zaaltje op afdeling 4
Noord van het Gemini Ziekenhuis.
Naast het sterffied van mijn moeder.
Vanuit die ziekenkamer kun je over
heel Oud Den Helder uitkijken en ik
realiseerde me dat er, zo van een
afstand, weinig veranderd lijkt aan
mijn oude woonwijk. Nog steeds
dezelfde rode daken, volgens het
naoorlogse wederopbouw-ideaal in
strak gelid en nog bijna niet verrom-
meld door allerlei dakkapellen.
Slechts één nieuw appartementen
complexje aan de Jan Bijlstraat is er in
al die jaren bijgekomen maar verder
wordt de skyline als vanouds gedomi
neerd door het oude Marechausseege
bouw in de Van Heemskerckstraat,
het carillon aan het Helden der
Zeeplein en daartussen het oude Ten
Anker-gebouw. Oud Den Helder is
zichzelf gebleven. Ik had het uitzicht
graag met mijn moeder gedeeld. Kijk
mam, daar woonden we, daar hing je
witte was aan de lijn, daar reed Geel
met zijn melkkar door onze straat.
Maar ze was al te ver weg.
8