Speeltuin Oud Den Helder. drager ook een postagentschap in de winkel. Dat was erg handig want we hoefden niet meer naar het grote postkantoor op het stationsplein. En dan heb ik naast de slagerij van Pruiksma nog de herenkapper over geslagen. Ik weet niet meer hoe die heette en ik ben er als heel klein meisje maar één keer geweest. Mijn moeder had me er samen met mijn (negen jaar oudere) zus naartoe gestuurd. Ik moest geknipt worden en dat deed deze kapper met overgave; ik kwam gemillimeterd terug, alle blonde krullen verdwenen. Mijn moe der is furieus verhaal gaan halen maar dat hielp natuurlijk allemaal niet meer. We hebben er nooit meer een voet over de drempel gezet. Bejaardenhuis Halverwege de Willem Barentszstraat stond Ten Anker, het bejaardenhuis van onze wijk. Over de hele breedte van het huis, aan de straatzijde, was de eet- annex recreatiezaal van Ten Anker. Tijdens het koffiedrinken en de maaltijden, zag je de 'ouden-van- dagen' er zitten. Niemand vertoefde er, geloof ik, lang op de eigen kamer want die waren, zo heb ik mij laten vertellen, maar zo'n twee bij drie meter. Juist groot genoeg voor een bed, een kast en een stoel. Ik kan me voorstellen dat de ouderen er claus trofobisch van werden en vooral de ruimte van de eetzaal of één van de bankjes in de binnentuin van het bejaardenhuis opzochten. Voor die ingang van het huis was (en is) trou wens een talud waar je fijn op je rol schaatsen vanaf kon roetsjen. Speeltuin De jaren '60 vormde ook het decen nium waarin de speeltuin nog een centrale plaats in het buurt- en wijkge- beuren innam. De speeltuin van Oud Den Helder was die aan de Adriaan Kuiperstraat, naast buurthuis 't Kraai ennest. Vele woensdag- en zaterdag middagen zal ik in de Oud Den Hel- derse speeltuin hebben doorgebracht. Opzichter Gorter zwaaide er in mijn jeugd de scepter. Gortepap, noemde wij hem. Als tegen vijf uur de speeltuin ging sluiten, dan verscheen Gorter aan het begin van het centrale grasveld, haalde een paar keer lang en driftig uit op zijn fluitje en gebaarde daarbij hef tig met beide armen. Dat moesten wij als kinderen maken dat we bij de uit gang kwamen want Gorter hield er niet van om te wachten. Speeltuin Oud Den Helder had een granieten glijbaan. Ik geloof niet dat er in den lande veel van deze glijba nen bestonden. Veel later heb ik er nog weleens naast gestaan. De glij baan die in mijn kindertijd enorm leek, was in werkelijkheid hooguit tweeënhalve meter hoog. In de zomer werd het graniet van de baan bloed heet door de zon. Als je er met blote benen vanaf gleed, stond je even later met bijna brandwonden aan je kuiten en bovenbenen weer beneden. Kluft Zwemmen heb ik geleerd in het oude Marine Zwembad aan de Hoofd gracht. Mijn oudere zus en twee broers waren minder fortuinlijk. Zij hebben de basisprincipes van de school- en rugslag geleerd in het 'pie- renbadje' op de oude zeedijk. Zelf heb ik er later ook weleens gezwommen en herinner me nog mijn ontsteltenis toen ik erachter kwam dat er geen verwarmd chloor- water in het bassin stond maar ijs koud zeewater, rechtstreeks uit het Marsdiep gepompt. Als kind heb ik heel veel gespeeld op en rond de dijk. Ik herinner me nog goed dat je buiten op straat, over de muren van het pierenbad heen, de bulderende bevelen en het schrille fluitje van de badmeester kon horen. Maar niet voor mij, ik stepte met vriendinnetjes de steile kluft (een typisch Helders begrip) op. Om er vervolgens in duizelingwek kende vaart weer vanaf te steppen. Als je viel had je pech. Dan moest je moe der met een pincet het grind uit je kapotte knieën peuteren. Skyline Een jaar of drie geleden stond ik voor het raam van een zaaltje op afdeling 4 Noord van het Gemini Ziekenhuis. Naast het sterffied van mijn moeder. Vanuit die ziekenkamer kun je over heel Oud Den Helder uitkijken en ik realiseerde me dat er, zo van een afstand, weinig veranderd lijkt aan mijn oude woonwijk. Nog steeds dezelfde rode daken, volgens het naoorlogse wederopbouw-ideaal in strak gelid en nog bijna niet verrom- meld door allerlei dakkapellen. Slechts één nieuw appartementen complexje aan de Jan Bijlstraat is er in al die jaren bijgekomen maar verder wordt de skyline als vanouds gedomi neerd door het oude Marechausseege bouw in de Van Heemskerckstraat, het carillon aan het Helden der Zeeplein en daartussen het oude Ten Anker-gebouw. Oud Den Helder is zichzelf gebleven. Ik had het uitzicht graag met mijn moeder gedeeld. Kijk mam, daar woonden we, daar hing je witte was aan de lijn, daar reed Geel met zijn melkkar door onze straat. Maar ze was al te ver weg. 8

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Levend Verleden - Den Helder | 2017 | | pagina 8