broer. Voor mij krijgt het pand pas
betekenis als hier na 1970 een snack
bar wordt gevestigd.
Naast de kapper zat drogisterij Smoren-
berg en even verderop, in het pand waar
nu de chinees zit, was in mijn jeugd de
Vivo-supermarkt van Oly gevestigd. Wij
kwamen daar overigens zelden want
mijn moeder bestelde haar boodschap
pen nog altijd bij Joop de Bruin die een
kruidenierszaak in de Van der Duijn van
Maasdamstraat runde. Bij die leverancier
was zij blijven hangen nadat we in 1961
vanuit de Jan in 't Veldstraat naar Oud
Den Helder waren verhuisd. Joop de
Bruin kwam de boodschappen op zater
dagmiddag thuisbrengen. Hij nam de
bestelling voor de volgende week dan
gelijk mee. Die schreef mijn moeder in
een bestelboekje met een groen/rood
kaftje. Je boodschappen bestellen en
thuis laten bezorgen is ècht geen novum.
Mijn moeder deed dat al halverwege de
jaren '60!
Zondag
Op de hoek tegenover Oly was de
slagerswinkel van Pruiksma. Hoewel
we thuis niet dagelijks een stukje vlees
op ons bord kregen, heb ik toch heel
wat voetstappen in deze slagerij lig
gen want bij elk bezoek kreeg je als
kind een plakje worst. Pruiksma zelf
zou ik nog kunnen uittekenen; smet-
Bedrijfspand hoek Willem Barendszstraat - Cornelis Ditostraat.
teloos witte jas, het zwarte haar in
kabbelende gol^es over zijn schedel,
onveranderlijk vriendelijk en klantge
richt. Desondanks duurde het soms
wel een half uur voordat je aan de
beurt was bij deze slager, vooral op
drukke zaterdagmiddagen. Pruiksma
jongleerde met de bestellingen. Een
pond gehakt werd uit de bak in de
vitrine geschept, van de ene hand in
de andere overgewipt tot het een
mooie ronde bal was. Eenmaal minu
tieus in een papieren zak verpakt,
kwam er een elastiek omheen waar
onder het plakje metworst met een
knal klem werd gelegd. Pruiksma had
ook zijn broer Piet in dienst. Piet liep
mank en had een bril met jampotgla-
Slager Pruiksma in zijn slagerij.
zen. Vandaag de dag zou Piet iemand
zijn geweest met 'een afstand tot de
arbeidsmarkt'. Maar niet in de jaren
'60. Piet hielp de klanten langzaam
maar er was niemand die daarover
viel. Op zondagochtend, rond een uur
of twaalf, was de winkel van Pruiksma
ook open. Dan kon je er je rosbief of
rollade naar toe brengen. De slager
sneed die dan op zijn snijmachine in
mooie regelmatige plakken. Service,
ook buiten reguliere openingstijden.
Op zicht
Twee panden verderop kwam je de
textielzaak van Lastdrager tegen. Als
ik aan Lastdrager denk, dan springen
mij de woorden trevira en terlenka
spontaan in gedachten. De winkel van
Lastdrager stond tjokvol kledingrek
ken met dames-, heren- en kinderkle
ding, bijna zonder uitzondering
gemaakt van deze 'moderne' stoften.
Eens in de zoveel tijd kocht mijn
moeder er kleding. Niet alleen voor
ons kinderen maar ook voor mijn
vader voor wie ze die dan 'op zicht'
mocht meenemen. Als het mijn vader
niet aanstond, hetgeen met regelmaat
het geval was, dan bracht mijn moe
der het aangeschafte gewoon weer
terug. Ik kan me vandaag de dag niet
voorstellen dat ik de kleding voor
mijn echtgenoot zou moeten uitzoe
ken. In de jaren '60 was het redelijk
normaal, geloof ik. Later kreeg Last-
7
W r i
