nieuwe scheuren. Villa's waarvan
we nu de namen zijn vergeten zoals:
'Villa Han, 'Huize Willy' en de 'villa
van Kloos' hadden ook de volle laag
gekregen. 'Dennenheuvel' van Kreu-
ger had slechts zes kapotte ruiten.
"Een paar Huisduiners staan op den
dijk. Vertellen, dat door de politie
de ankerketting der mijn is gevon
den. Men heeft deze meegenomen
als bewijsstuk naar Den Helder. We
rijden het dorp in. Soldaten staan bij
elkaar. Bespreken de sensatie, die op
aller lippen is. Ze nemen het niet zo
zwaar op; hun cantines hebben het
weliswaar te verduren gehad, maar
ze rekenen er op, dat er wel iets op
gevonden zal worden. Eén, een jonge
kerel, vertelt hoe hij geschrokken
was van den klap. Het was of het huis
boven me instortte, meneer, zegt hij.
Ik rolde uit mijn bed en dacht, dat de
wereld verging.
Tjaaaa.dat Huisduinen zullen we
niet gauw vergeten. Enfin meneer
er zit een voordeeltje aan vast. Ik
zal naar moeder de vrouw schrijven
dat ik maar 'net-an' mageren Hein
ontsnapt ben, dat geeft dan tenminste
weer 'n kissie sigaren. Humor, zij het
van gemengde gevoelens, die ook nog
de bewoners van Huisduinen niet ver
laten heeft. Maar ze is wrang...'"
Wie zal betalen?
Het bleek al snel dat heel veel van
deze mijnen uit Nederlandse mij
nenvelden kwamen. Burgemeester
Ritmeester vond dan ook dat de staat
op moest draaien voor de geleden
schade. De gemeente Den Helder had
al wel een renteloos voorschot van
7000 gulden verstrekt, maar het bleef
wel voorschot. De burgemeester vond
dat de staat de morele plicht had de
schade te betalen. Het was haar oor
logstuig.
Daar kwam ook nog bij dat de nodige
verhuurders van huisjes in Huis
duinen weigerden hun woningen te
repareren. De bewoners moeten daar
zelf maar voor zorgen. Ondertussen
is het wel heel erg koud geworden en
daalde de temperatuur 's nachts tot
-18 graden. Bovendien sneeuwde het
regelmatig zwaar.
Zelfs landelijke kranten spraken over
deze schandalige situatie. Uiteindelijk
betaalde de Staat der Nederlanden op
11 oktober 1940 16358,73 gulden uit.
De gedupeerden konden op het raad
huis hun geld ophalen. De voorschot
ten moesten wel tegelijkertijd worden
terugbetaald. Wat overbleef ontving
men in contanten.
Wat kan men doen?
Omdat de mijnontploffingen voor
Huisduinen de landelijke pers hebben
gehaald komen de goed bedoelde
adviezen los. Een inwoner van
Heemstede raadde de gemeente aan
om voor het Badhotel een strandje
aan te leggen. De 'Nederlandsche
Vereeniging voor Luchtbescherming'
stelde voor om de ruiten aan de
binnenzijde kruislings te beplakken
met stevig papier en grote ramen te
verstevigen door aan weerszijden
dwarsbalkjes aan te brengen. En
plaats uw bedden in de slaapkamers
zover mogelijk van de buitenramen
en sluit de gordijnen of hang er
tafelkleden of kledingstukken voor.
Weer een ander stuurde zijn oplossing
tegen het ontploffen van de mijnen
tegen de dijk in. Hij had bedacht
dat als je een balkenrij tussen de
strekdammen spant, liepen de mijnen
er tegenaan en konden deze dijk niet
bereiken. Een ander vond het niet
zo'n prettig idee om door de explosie
een balk op zijn hoofd of huis te
krijgen en wilde de balkenrij door een
net vervangen.
Ondertussen gaan de
ontploffingen gewoon door
Op 10 mei 1940 komt er een einde
aan de ontploffingen in vredestijd.
Duitsland valt ons land aan. Zo worden
er 's nachts om tien over half vier door
Duitse watervliegtuigen magnetische
mijnen aan parachutes in het Marsdiep
geworpen. Misschien was het één
van deze mijnen die onder andere
de oud-katholieke kerk van pastoor
H. J. Verhey beschadigde. Ook na de
overgave gingen de mijn-ontploffingen
"Reeds was men in Huisduinen voor de helft gereed met de herstelwerkzaamheden van
de vorige schade, of opnieuw ontplofte een mijn, die wederom een groot gedeelte van
het plaatsje verwoestte. Zooals onze foto duidelijk laat zien, had hotel Zeebad het ook
dezen keer weer zwaar te verduren'. (Tijdschrift 'Panorama', 25 januari 1940)
23
