Een'allergenoegelykst'verblijf in Den Helder Dagboeknotities van zonderlinge achterneef van admiraal VerHuell Wout Smit Carel Hendrik VerHuell (1764- 1845) was een Nederlandse admi raal die keizer Napoleon zó lang trouw bleef, dat hij pas een half jaar na de bevrijding van de Fransen in 1813 Den Helder, de vloot en zichzelf overgaf. Daarmee bezorgde hij Den Helder een plekje in de ge schiedenisboeken. Zijn achterneef Alexander (1822-1897) was kun stenaar en schreef over Den Helder. Een klein stukje weliswaar, maar interessant genoeg om hier te sig naleren. Het maakt deel uit van zijn dagboek over de jaren 1860-1865, dat ruim een eeuw later werd gepu bliceerd. Alexander had een tante in Den Helder, Johanna Christina Frederica Elisabeth de Vaynes van Brakell 1802-1883), bij wie hij in mei 1862 op bezoek ging. Zij was getrouwd met schout-bij-nacht Jan Frederik Daniël Bouricius (1799-1859), die van 1852 tot 1853 directeur van Willemsoord was en commandant van de marine. De familie Bouricius telde zeven kinderen. De oudste dochter Elise kwam in haar jeugd dikwijls bij Alexander logeren. Hij was enig kind. Zijn moeder, Louise de Vaynes van Bra kell, was een zus van de moeder van Elise. Zijn vader, Maurits VerHuell, was directeur van de Rijksmarine werf in Rotterdam. Daar woonden ze ook. Elise en Alexander, ooit omschreven als 'de meest romantische student aller tijden, hadden een nauwe relatie met elkaar. Maar de liefde bleek slechts platonisch te zijn. Elise trouwde met zeeofficier Gerhardus Fabius. En Alexander eindigde on danks twee serieuze relaties als een ongelukkige vrijgezel. Hij voelde zich onbegrepen en als kunstenaar ondergewaardeerd. Hoewel concre te gegevens hierover ontbreken, ver toonde hij volgens zijn biograaf Jan Bervoets 'paranoïde gedragingen. Alexander maakte faam door zijn humoristische tekeningen over het studentenleven. Hij behoorde tot de categorie 'eeuwige student'. In 1840 begon hij met zijn studie rechten in Leiden. In 1848 deed hij doctoraal examen. Ondanks zijn meestertitel bleef hij ambteloos burger. Kansen op een loopbaan in de diplomatie had hij niet. Dus wijdde hij zich aan de kunst. En hij trok weer bij zijn ouders in. Zijn bezoek aan Den Helder speelde zich af tussen twee liefdes in. Via een vriend ontmoette hij in de lente van 1853 Ernestine Amoene Sophie barones van Heeckeren van Waliën, de 22-jarige dochter uit een oud Alexander VerHuell schonk de gemeente Den Helder in 1885 deze aquarel van Fort Erfprins. Zijn vader Maurits had die gemaakt in 1814, toen het fort nog Lasalle heette en zijn oudoom admiraal Carel Hendrik VerHuell hier namens keizer Napoleon de scepter zwaaide. 6

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Levend Verleden - Den Helder | 2013 | | pagina 6