verder zit het er niet aan, maar we
kunnen niet wachten, geen minuut,
geen seconde en als die tram er
dan eindelijk komt aanschijten en
rochelend en kreunend stopt, wur
men vier moeders en vijftien stuks
nageslacht zich naar binnen en de
stranddag is begonnen. De heibel
begint al bij het uitstappen. In de
tramstationswachtkamer (wat een
woord, wat een woord) hangt na
melijk een grote speeldoos aan de
wand. Zon ding, of als u liever wilt
muziekinstrument, waarin een gro
te zinken plaat met gaatjes van ver
schillende afmetingen ronddraait
als je er een cent in gooit en dan een
moppie tingelt van „Ik heb in geen
zes, zeven weken een zoen van mijn
meissie gehad", een tophit, zestig
jaren geleden! Van de twee centen
die ieder van de drie broertjes uit
Amsterdam, die bij ons logeren,
heeft meegekregen, wil de jongste er
direct al een aan de muziekcultuur
verbrassen, maar op hardhandige
en indringende wijze wordt hij door
de oudste op de koopkracht van
een spie gewezen en balken doet-ie
daarna gratis, da 's dan dat.
Slepend met de meegebrachte pro
viand en vechtend om de emmertjes
en de schoppen die het strandleven
moeten veraangenamen en bij het
graven van kuilen en het bouwen van
forten onmisbaar zijn, is het prach
tige witte zand in een handomdraai
bereikt. Op het verkeer hoeft niet te
worden gelet. Auto 's of motorfietsen
zijn er niet en alleen die rijk is heeft
een fiets en doet daar erg voorzichtig
mee. Hoogstens kan je onder een
paard-en-wagen raken, maar daar
kom je nagenoeg altijd weer levend
onderuit. Wat een tijd, wat een tijd.
Spanningen zijn er evenwel in di
verse soorten, want als een van de
jeugdige jutters al onmiddellijk, met
kousen en schoenen nog aan, de zee
in begint te lopen en op de woedend
uitgeroepen waarschuwingskreten
van zijn moeder pas terugkeert als
hij al tot zijn middel nat is, wordt on-
Het emplacement van de stoomtram te Huisduinen met links het wachtlokaal en rechts de
trambar (kiosk). De stoomtram reed het traject Den Helder - Huisduinen over de dijk, de
beginhalte te Den Helder lag ter hoogte van de kluft nabij de Weststraat. Een ritje met de
tram was populair, tijdens een zomerse week met topdrukte op het strand vervoerde de tram
zo'n 10.000passagiers, enkele rit 10 cent, kinderen 5 cent.
verwijld met het droogmaken van de
patiënt begonnen, wat gebeurt met
de nodige handreiking waarbij de
buurvrouwen naarstig helpen, al was
het alleen maar om hun kroos op de
gevolgen van een dergelijke ondoor
dachte daad te vestigen. Trouwens,
het arme kind moet toch geen kou
vatten en weer gauw warm worden,
waaraan, vooral aan het uiteinde van
zijn rug, dan ook niks mankeert.
Er wordt een plaats ingenomen vlak
bij de badkoetsjes, want de moeders,
die hun jeugd hebben doorgebracht
in een tijd toen baden in zee van
vrouwen of meisjes onvoorstelbaar
was, barsten haast van nieuwsgierig
heid om te weten welke dames de
moed op kunnen brengen zich aan
een 'tewaterlating' te wagen en tel
kens als er een dame zo'n badkoetsje
is binnengegaan en het goedige
paard 't hele zwikkie in zee heeft
getrokken, dan wordt uitgespannen,
en wanneer het trapje naar beneden
is gezakt, worden de halzen gerekt
en wordt geprobeerd, behalve aan de
weet te komen wie de vermetele is,
vast te stellen van welk jaar en van
welke mode het gedragen badpak is.
En dat 't gevalletje wat in die dagen
wordt gedragen een pak en minder
niet is, zij hier met nadruk vermeld.
Kinderen hebben voor zulke zaken
geen belangstelling. Er wordt poo
tje-gebaad, aan de rand van de zee
worden met grote hardnekkigheid
ingewikkelde waterwerken gescha
pen die door de opkomende vloed
in een mum van tijd in een onher
kenbaar papperig zootje blubber
worden veranderd en voor de rest
wordt er met gematigde vraatzucht
maar volhardend aan gewerkt, dat
de meegebrachte 'mondkost' aan het
eind van de dag niet naar huis terug
behoeft te worden gesjouwd. En als
dan de middag op hét eind loopt en
mijn vader al een paar uur aanwezig
57
