ffl
In de felle strijd, niet alleen voor de be
vrijding van ons eigen Vad_erland, maar tevens vair
bevriende volkeren gaf Uw echtgenoot Petrus Leo-
nardus, die thans betreurt, aan boord van Hr.
Ms. "0 13" op 19 Juni 1940 het offer van zijn le
ven.
Bij deze bittere scheiding kom Ik U Mijn op
rechte deelneming betuigen.
Zijn offer zal door Mij steeds in dankbare
herinnering gehouden worden.
Trouwfoto's
Een fotoalbum met persoonlijke
kiekjes herinnert aan de reis en
het verblijf in Nederlands-Indië.
Daarin worden ook de trouwfoto's
bewaard, amateuropnamen van het
bruidspaar op het stadhuis en van
het feest in huiselijke kring. Wim
Wahlers trouwde 28 maart 1940 met
een meisje uit Den Helder, Gitta
de Heer. Of Wim Wahlers wist dat
hij vader zou worden, toen hij op 9
mei vertrok, weet zijn zoon niet. De
vermissing van zijn vader is altijd
een pijnlijk onderwerp gebleven. Er
werd niet over gepraat. Zijn moeder
hertrouwde en het leven hervatte
zijn loop.
Eind november 1940 kreeg zijn
moeder bericht over de dood van
haar man. Wegens de bombarde
menten was ze geëvacueerd. Met
haar moeder en zus woonde ze in
Sint Maartensbrug aan de Grote
Sloot. Ruim een maand later, op
1 januari 1941, werd haar kindje
geboren, een zoon. Hij werd ver
noemd naar zijn vader.
Zoon Wim: „Mijn hart ging ook uit
naar het varen. Maar al die vrouwen
die mij door de oorlog hebben heen
gesleept, mijn moeder, mijn oma
en mijn tante Tinie, wensten onder
geen voorwaarde dat ik dat zou
doen. Wat wil je als je vader met een
marineboot wegblijft op zee! Het
werd nooit rechtstreeks tegen me
gezegd, maar het werd me wel ont
raden, zo in de geest van: Jongen,
zou je dat wel doen?"
Zijn stiefvader ontfermde zich va
derlijk over hem. ,,Een prima man.
Was altijd bereid me te helpen."
Van een carrière bij de marine of de
koopvaardij is het inderdaad niet
gekomen. Wim Wahlers verdiende
zijn brood in de toeristische sector.
Meer dan 30 jaar runde hij een cam
ping met 250 plaatsen in de Ardè-
che in Frankrijk. Nu geniet hij van
zijn rust in de stad, waar zijn vader
en moeder zo nauw mee verbonden
waren: Den Helder. Ook al is hij dan
niet in de voetsporen van zijn vader
getreden, de gelijkenis tussen vader
en zoon moet opvallend groot zijn
geweest. ,,Ik heb dikwijls te horen
gekregen: Jij lijkt sprekend op je
vader. Je doet precies zoals hij"
Zoon Wim herinnert zich nog een
heel emotionele gebeurtenis uit de
jaren '60. Een zwager had een privé-
vertoning geregeld van de bioscoop
film over de wereldreis van Hr.Ms.
K XVIII. ,,Ik zag toen voor het eerst
bewegende beelden van mijn vader.
Hij was bezig met brieven schrijven,
pakjes uitpakken, enz. Mijn moeder
had die film ook nooit eerder ge
zien. Dat maakte veel los."
Doodgezwegen
Willem van den Hoff, majoor-ma
chinist, liet bij zijn vertrek op 9 mei
1940 in de Violenstraat een gezin
achter met drie kinderen: Mientje
(6), Cor (2, geboren in Soerabaja)
en Willem (4 maanden). Dat zijn
vrouw inmiddels in verwachting
was geraakt van een vierde kind,
wist hij nog niet. Zoon Roelof werd
geboren op 15 december 1940 op
een evacuatieadres in Blaricum.
Via haar zus vernam Wilhelmina
Petronella van den Hoff-Ede dat ze
weduwe was geworden. Dat ze tot
1946 heeft gewacht met het plaat
sen van een rouwadvertentie in de
Heldersche Courant, komt daardoor
ze toen pas was teruggekeerd. Haar
evacuatie was een lijdensweg. Met
vier kleine kinderen zwierf ze van
adres tot adres, tot zelfs in België.
Volgens zoon Cor (75) werd in het
gezin nooit over de dood van zijn
vader gesproken. ,,Dat gebeurde
vroeger niet. Zoiets werd doodge
zwegen. Bovendien kwam er een
nieuwe vader in ons gezin. Mijn
•s gravenhage, 8 Maart 1946.
'PALEIS NOORDEINDE
Mevrouw de Wed. C.J.Luttër—v.Dieren
donk,
Beukenkampstraat 17,
DEK H ELDER.
Koningin Wilhelmina betuigde de nabestaanden in 1946 haar deelneming.
(Fotocollectie Kevin Lutter.
41
