Wijziging
werktijd
Dienstregeling werftreln
Met ingang van 15 Maart wordt de werktijd
als volgt:
Maandag t/m Vrijdag:
van 7h3012h20 en van 13h3018h10.
Zaterdag:
van 7h30—13.00.
Hieronder volgt de dienstregeling van den werf-
trein, zooals deze met ingang van 15 dezer zal
luiden:
Heenreis
Maandag t/m Zaterdag: A. V.
Alkmaar5.55
St. Pancras 6.01 6.02
Keer Hugowaard 6.09 6.10
Noord Scharwoude 6.18 6.19
Zijdewind stopt
Schagen 6.34 6.35
Oudesluis6.43 6.44
Anna Paulowna 6.50 6.51
Bceezandstopt
Kjoegras stopt
E:e Kooijstopt
Den Helder 7.16
de reden waarom ze naar Den Hel
der kwamen en wat ze hier gingen
doen en voor hoelang. Zonder deze
papieren kwam je Den Helder niet
in. De oorlog werd steeds heviger en
de Duitsers hielden de zaak goed in
de gaten. Echter, de papieren waren
niet gekomen. Men besloot toch om
te gaan, want wat doen ouwe men
sen met een kind nou voor kwaad!
We gaan gewoon met de trein naar
een kleinkind, ik hoor het ze nog
zeggen! Ze hadden wel erg veel ver
trouwen in de Duitsers.
Dus van Breezand naar Den Hel
der. Het was maar een klein stukje
met de trein, maar wel spannend.
Aangekomen op het station ging
het mis! Soldaten met geweren
vroegen om papieren en die waren
er niet. Veel geschreeuw en met
nog wat andere mensen, werden
we opgesloten buiten het station, in
de fietsenstalling. Dat is heel ang
stig voor een kind van net 9 jaar.
Iedereen was bevreesd over wat er
gebeuren zou. Opoe huilen en bid
den, "nou gaan ze ons doodschieten
van Breezand
naar Den Helder,
maar een klein
stukje met de
trein Van
Anna Paulowna
naar Den Helder
was toch nog 25
minuten volgens
de dienstregeling in
"De Werfcourant"
van 12 maart
1943, 3e jaargang
nummer 136.
vader!" Waarop opa bromde dat ze
stil moest zijn en op moest houden
met huilen en bidden en dood
schieten deden ze zo maar niet. De
soldaten riepen af en toe dat we
stil moesten zijn. Hoelang we in
de stalling gezeten hebben weet ik
niet, maar op een gegeven moment
moesten we er weer uit en in een rij,
met geweren op ons gericht, weer
lopen en werden we opgesloten in,
naar ik later begreep, de Bethelkerk.
Wat was ik toen bang, want het was
donker, koud, eng en dan met die
volwassen mensen die huilden en
die soldaten met geweren. Maar er
kwam een einde aan. Een andere
soldaat kwam binnen en onder luid
geschreeuw en vermaningen moch
ten we weg. Van de tocht en de
dienst na dit gebeuren weet ik totaal
niets meer af alleen, toen iedereen
de zaal verliet na de dienst, legden
de bezoekers geld onder de zitkus
sentjes, wat ik maar heel raar vond!
Over dit avontuur is nog veel ge
praat. Dat arme kind, dat ze dit nou
moest meemaken. Inmiddels is deze
Bethelkerk afgebroken en staat de
nieuwe Bethelkerk er al weer jaren.
De V.1 neergestort in Breezand
Terwijl ik deze gebeurtenis aan het
opschrijven ben, is het toevallig 67
jaar geleden dat dit gebeurde.
Het was winter en koud, we lagen
allemaal te slapen, toen ik ergens
wakker van werd, een gierend geluid.
Gelijktijdig hoorde ik mijn moeder
gillen "Piet wat is ditwaarop mijn
vader zei "blijf liggen niks tegen te
doen dit is een V.l". Een vreselijk
geluid vloog inmiddels over ons heen
gevolgd door een verschrikkelijke
klap en toen doodse stilte. Mijn zusje
begon te huilen en beneden vanuit
de bedstee hoorden we ook roepen.
Vader Piet schoot zijn kleren aan en
zei dat hij ging kijken wat er gebeurd
was en rende de trap af. Even later
riep hij dat het in huis veilig was en
verdween. Wij er ook uit, voorzichtig
met mijn zusje in het donker de trap
af naar Opa en Opoe, die riepen dat
ze ook al uit bed waren. Het raam in
de woonkamer was stuk, het regende
en het gordijn waaide de kamer in.
Opa en opoe stonden te midden van
de glasscherven en aarde van een
plant. Opa was zich aan het aankleden
en opoe stond met in haar handen
het geldkistje en een grote tas, met
alle papieren en wat bezittingen. Die
stond altijd klaar op een plank boven
hun hoofd in de bedstee. We konden
weinig doen en ook weinig zien, er
mocht van de Duitsers immers geen
licht naar buiten schijnen. Mijn vader
kwam binnen en zei, dat er ongeveer
500 meter verder inderdaad een V.l
was neergestort. Mijn zusje en ik
moesten weer naar boven, er werd
wat opgeruimd en ten slotte ging ie
dereen slapen. De volgende dag ging
iedereen uit de omgeving er heen,
maar niemand mocht dichtbij komen
van de Duitsers. Veel later kon je een
grote krater zien in het weiland.
Het was op 18 februari gebeurd, de
verjaardag van mijn vader. Alles was
gelukkig goed afgelopen.
140
