tijdens de zogenaamde basisopleiding
wiskunde van een leerkracht van de
rhbs die een deel van zijn leven als of
ficier bij het KNIL had gediend en wel
bij de Cartografische dienst. Hij stam
de nog uit de tijd waarin het zo was,
dat officieren min of meer automa
tisch bevoegd waren voor het geven
van bepaalde vakken in het voortge
zet onderwijs. Hij had voor zover ik
weet een dubbele naam die ik helaas
niet meer weet en was overigens zeker
een markante figuur te noemen.
Mijnheer Mahler was deels voortge
sproten uit Indonesisch bloed en had
dus ook gevoelsmatig nog vrij sterke
banden met onze voormalige kolonie.
In die tijd speelde het Nieuw-Guinea
probleem een vrij grote rol waarbij
het overdragen van de soevereiniteit
aan Indonesië de centrale kwestie
was. Meneer Mahler was hier zeer
fel tegen gekant. Hij ging daarin zelfs
zo ver, dat hij zich als lijsttrekker op
wierp voor een 'harde lijn'-partij.
Op een avond hield hij een, door ons
enigszins uitgelokt, vlammend betoog
waarbij hij stelde dat we, eventueel ge
wapenderhand, deze zaak in het reine
zouden moeten brengen. Tijdens dit
betoog signaleerde hij een duidelijk
toenemende afwijzende stemming in
de klas, wat hem enigszins verbaasde.
Tot het tot hem doordrong en hij zei
"Ja, natuurlijk ik begrijp het, jullie
zouden dat moeten doen". Het onder
werp is daarna nooit meer ter sprake
gekomen en de partij is voor zover
ik weet ook een vroegtijdige dood
gestorven doordat zij door de feiten
voorbij gestreefd werd.
Naast aan meneer Mahler heb ik met
name aan Jan de Boer heel goede her
inneringen en ik ben er van overtuigd
dat hij een geboren leerkracht was die
in staat was de meest ingewikkelde
zaken aan zijn leerlingen bij te bren
gen. Hij had de wind er trouwens wel
goed onder, want er was niemand die
het lef had om het door hem opgege
ven huiswerk niet te maken. Mocht je
dit overigens één keer proberen, dan
werd je wel zodanig in de hoek gezet
dat je je de volgende keer wel twee
keer bedacht. Hoe goed hij was bleek
wel met het examen voor het vak be
schrijvende meetkunde, want toen we
daarvoor een examen moesten afleg
gen was er niemand die met een cijfer
lager dan 8 uit de bus kwam.
Overigens was het een bijzonder ge
lukkige zaak dat in Den Helder een
dergelijke mogelijkheid aanwezig
was, want heel veel jongeren en soms
ook wat oudere laatbloeiers, zijn op
die manier in het onderwijs terecht
gekomen en het is natuurlijk prachtig
wanneer je een dergelijke opleiding
op een fietsafstand van vijf minuten
van je huis kunt bezoeken.
Emancipatie
Dat het in die tijd met de emancipatie
van de vrouw nog droevig gesteld was
illustreert het volgende verhaal:
In december 1960 zouden Lusien en
ik trouwen en zij wilde, zodra ze in
Den Helder zou gaan wonen, naar de
Avond-Mulo om dit diploma te gaan
halen. Zodra er een advertentie in de
krant stond, waaruit bleek dat je op
gegeven kon worden voor deze oplei
ding, toog ik naar de school om haar
in te schrijven. Ze werkte zelf toen
nog, als groepsleidster in Bussum, aan
het daar gevestigde Blinden Instituut.
Ik werd ontvangen door de directeur
van de Avond-Mulo meneer Van
Doorne, die bij veel leerlingen beter
bekend was onder de naam 'Knor'
en die, na mijn verhaal te hebben
aangehoord, zei, dat hij eigenlijk geen
noodzaak zag om haar in te schrijven
want "bij een vrouw, en dan nog wel
een die binnenkort in de huwelijks
boot zou stappen, kon je er wel van
uitgaan dat er van de studie toch wei
nig terecht zou komen".
Dit was ik duidelijk niet met hem
eens en zei dat "het bij haar beslist
wel wat zou worden". Nadat hij er van
overtuigd was geraakt dat ik er op
stond dat ze zou worden ingeschre
ven, stelde hij dat hij haar 'voorlopig'
zou inschrijven. Maar hij bleef bij zijn
twijfel over het nut van deze hande
ling.
Achteraf heeft hij wel een totaal an
dere indruk gekregen, want na ruim
drie jaar op de school haalde Lusien
haar Mulo-diploma, inclusief haar
Middenstandsdiploma, en dit was
later voor haar de sleutel voor haar
verdere studie, toen onze kinderen
wat ouder waren geworden.
Woningproblemen
Wanneer je ging trouwen was het na
tuurlijk erg prettig om dan gelijk in je
eigen huis te kunnen wonen. Dat be
tekende dat je je moest laten inschrij
ven voor de toen nogal schaarse wo
ningen. Je kwam dan terecht bij een
ambtenaar die in Den Helder een vrij
negatieve reputatie had opgebouwd.
Want het kwam er op neer dat zo'n
beetje half hurend Den Helder met de
man overhoop lag. Door mijn werk
kwam ik nogal dikwijls met mensen
in aanraking die de vreselijkste verha
len opdisten als de naam van de man
toevallig viel. Hierdoor was ik al een
beetje voorbereid op datgene wat me
te wachten stond.
Nu was het natuurlijk zo dat de baan
van deze ambtenaar zijn schaduwzijde
had, want het is niet eenvoudig in een
tijd van schaarste iedereen tevreden
te stellen en met die instelling toog ik
dan ook naar het gemeentehuis er
van uitgaande dat je met een redelijk
mens in een moeilijke positie te doen
zou krijgen. Wie schetst echter mijn
verbazing dat ik, nadat ik binnen was
gekomen eerst een heel verhaal te
horen kreeg over het feit dat er over
zijn persoon vele verhalen de ronde
deden, maar dat het beslist niet waar
was dat hij regelmatig over zijn bu
reau getrokken werd. Verder stelde
hij dat ik er van overtuigd kon zijn
dat hij scheldpartijen beslist nooit zou
tolereren. Na deze inleiding werd mij
96
