Louwrens Voorthuyzen (1898-1968) (Beeldbank HHV). de modder geraakt. Toen was er een vurige ster verschenen en God zelf had hem de weg gewezen. Doornat was hij thuisgekomen. Drie dagen en nachten had hij badend in het zweet geworsteld in de bedstede van zijn huisje aan de Balgweg. 'De angsten versloegen in vastigheid en dat werd smarte. De smarte liep op, de smarte droop van mij af. Ik heb niet kunnen dragen naar het stof. Daarom ben ik ook uit het lichaam gerukt geweest en drie dagen en drie nachten op de bodem der hel geweest.' Typisch Lou- taal. Orakeltaal, maar zoveel was wel duidelijk dat hij van toen af wist dat hij de wereld moest verlossen. In de laatste nacht van zijn worsteling in de bedstede was het licht gaan gloeien. Eerst niet groter dan de kop van een speld, maar allengs meer en meer, groter en groter. Groot en sterk was hij zich gaan voelen. Herboren was hij, herrezen. Anderen zouden schou derophalend zeggen: koortsvisioen. Of, erger nog, een psychose. Maar Lou wist: ooit zal ik de mensheid ver lossen. Lou Voorthuyzen en Mien Wiertz (Beeldbank HHV). Hij, een eenvoudige visserman? Ja, waarom niet? Waren de eerste vol gelingen van Jezus van Nazareth ook geen eenvoudige visserlui? En Jezus zelf? De zoon van een timmerman, ook bepaald géén schriftgeleerde. Op dat punt hoefde men Lou niets te ver tellen. Niet voor niets was hem van jongs af dagelijks uit de bijbel voorge lezen. En zondags moest hij met zijn vader mee naar de Christelijk Gere formeerde kerk aan de Steengracht in Den Helder. Alleen bij slecht weer gingen ze naar broeder Piet Boon in het kerkje van de Hervormde Evange lisatie aan de Zandvaart in Breezand. Dat had overigens al wel de nodige problemen opgeleverd, want Lou was nogal ongezeglijk. Eigenlijk heeft hij zijn hele leven op theologen afgege ven. Daarbij had hij vaak de lachers op z'n hand, want humor had hij wel. Een echte spreker was hij niet, maar hij hield van de dialoog. Een knappe jongen die de discussie van hem won, want hij kon razend snel met bijbel teksten goochelen. Verder was de bijbel slechts een bij...bel. De hoofd- bel was de 'innerlijke beleving'. Voorlopig kreeg Lou weinig mensen mee. Broeder Kraak van het zoge naamde Maranathakerkje in de Hel- derse Visbuurt zag hem niet zitten. Volgens Kraak sloeg de man wartaal uit. Ook in Julianadorp, waar een soortgelijk evangelisatielokaal was, de zogenoemde 'The Star of Hope Missi- on', weerde men hem liever. Evangelist Adema, een voormalig landarbeider uit Anna Paulowna, had hier nou juist een mooi baantje gekregen als voor ganger. Mevrouw Stam, weduwe van een in Amerika rijk geworden zakenman, die 'The Star of Hope Mission' finan cierde, zag Lou ook niet erg zitten. Verlossingssamenkomsten De 'evangelisatie' van Lou bleef in feite beperkt tot bijeenkomsten met enkele 'verlosten' zoals zijn vriend de timmerman Dirk Mosk. Er was toen sprake van wederdoop (in het Balg- zandkanaal) en de verlossingsfeesten. Met 'Spreken in tongen', zang en dans, met vrouwen ook, vrouwen die en dan werd er verder gefluisterd. En in de verhalen werden de feesten steeds groter en wilder. En ontuchtiger. Maar of het allemaal waar was? Wel werd het aantal nieuwsgierigen uit Nieuwediep dat op zondag toch wel eens een kijkje wilde gaan nemen, groter en groter. De burgemeester, bevreesd voor rel letjes gaf aan brugwachter Smit bij De Kooy opdracht nieuwsgierigen terug te sturen. Geen opstootjes alstublieft. De meesten lieten zich terugsturen, want zelfs een brugwachter met pet en uniformjasje, was in die jaren een au- 81

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Levend Verleden - Den Helder | 2008 | | pagina 35