Louwrens Voorthuyzen (1898-1968)
(Beeldbank HHV).
de modder geraakt. Toen was er een
vurige ster verschenen en God zelf
had hem de weg gewezen. Doornat
was hij thuisgekomen. Drie dagen en
nachten had hij badend in het zweet
geworsteld in de bedstede van zijn
huisje aan de Balgweg. 'De angsten
versloegen in vastigheid en dat werd
smarte. De smarte liep op, de smarte
droop van mij af. Ik heb niet kunnen
dragen naar het stof. Daarom ben ik
ook uit het lichaam gerukt geweest
en drie dagen en drie nachten op de
bodem der hel geweest.' Typisch Lou-
taal. Orakeltaal, maar zoveel was wel
duidelijk dat hij van toen af wist dat
hij de wereld moest verlossen. In de
laatste nacht van zijn worsteling in de
bedstede was het licht gaan gloeien.
Eerst niet groter dan de kop van een
speld, maar allengs meer en meer,
groter en groter. Groot en sterk was
hij zich gaan voelen. Herboren was
hij, herrezen. Anderen zouden schou
derophalend zeggen: koortsvisioen.
Of, erger nog, een psychose. Maar
Lou wist: ooit zal ik de mensheid ver
lossen.
Lou Voorthuyzen en Mien Wiertz
(Beeldbank HHV).
Hij, een eenvoudige visserman? Ja,
waarom niet? Waren de eerste vol
gelingen van Jezus van Nazareth ook
geen eenvoudige visserlui? En Jezus
zelf? De zoon van een timmerman,
ook bepaald géén schriftgeleerde. Op
dat punt hoefde men Lou niets te ver
tellen. Niet voor niets was hem van
jongs af dagelijks uit de bijbel voorge
lezen. En zondags moest hij met zijn
vader mee naar de Christelijk Gere
formeerde kerk aan de Steengracht
in Den Helder. Alleen bij slecht weer
gingen ze naar broeder Piet Boon in
het kerkje van de Hervormde Evange
lisatie aan de Zandvaart in Breezand.
Dat had overigens al wel de nodige
problemen opgeleverd, want Lou was
nogal ongezeglijk. Eigenlijk heeft hij
zijn hele leven op theologen afgege
ven. Daarbij had hij vaak de lachers
op z'n hand, want humor had hij wel.
Een echte spreker was hij niet, maar
hij hield van de dialoog. Een knappe
jongen die de discussie van hem won,
want hij kon razend snel met bijbel
teksten goochelen. Verder was de
bijbel slechts een bij...bel. De hoofd-
bel was de 'innerlijke beleving'.
Voorlopig kreeg Lou weinig mensen
mee. Broeder Kraak van het zoge
naamde Maranathakerkje in de Hel-
derse Visbuurt zag hem niet zitten.
Volgens Kraak sloeg de man wartaal
uit. Ook in Julianadorp, waar een
soortgelijk evangelisatielokaal was, de
zogenoemde 'The Star of Hope Missi-
on', weerde men hem liever. Evangelist
Adema, een voormalig landarbeider
uit Anna Paulowna, had hier nou juist
een mooi baantje gekregen als voor
ganger.
Mevrouw Stam, weduwe van een in
Amerika rijk geworden zakenman,
die 'The Star of Hope Mission' finan
cierde, zag Lou ook niet erg zitten.
Verlossingssamenkomsten
De 'evangelisatie' van Lou bleef in
feite beperkt tot bijeenkomsten met
enkele 'verlosten' zoals zijn vriend de
timmerman Dirk Mosk. Er was toen
sprake van wederdoop (in het Balg-
zandkanaal) en de verlossingsfeesten.
Met 'Spreken in tongen', zang en dans,
met vrouwen ook, vrouwen die en
dan werd er verder gefluisterd. En in
de verhalen werden de feesten steeds
groter en wilder. En ontuchtiger. Maar
of het allemaal waar was? Wel werd het
aantal nieuwsgierigen uit Nieuwediep
dat op zondag toch wel eens een kijkje
wilde gaan nemen, groter en groter.
De burgemeester, bevreesd voor rel
letjes gaf aan brugwachter Smit bij De
Kooy opdracht nieuwsgierigen terug
te sturen. Geen opstootjes alstublieft.
De meesten lieten zich terugsturen,
want zelfs een brugwachter met pet en
uniformjasje, was in die jaren een au-
81