In
het carnaval verscheen Marinus
compleet uitgedost als struise en
vooral roze prima donna ten tonele.
De ene zetel van de fractie van het
Algemeen Ouderen Verbond werd
niet ingenomen door de zieke John
Spandaw, maar door Ton Nijpels
die overigens ook kwakkelde met
zijn gezondheid.
De WD en het CDA namen samen
het voortouw bij de vorming van
een nieuw college. Hun voorstel
om Kees Boer, de directeur van
verpleeghuis Den Koogh en later
de overkoepelende holding Corbis
Plus, aan te wijzen als informateur
- een primeur voor Den Helder
- werd overgenomen. Drie weken
na de verkiezingen werd een nieuw
college van B&W gevormd. De WD,
het CDA, Leefbaar Den Helder en
D66 leverden elk een wethouder:
Robbert Waltmann, Nico Bais, Jan
de Groot en Eljo Vos. Na 85 jaar
belandde de PvdA in de oppositie.
De procedure vroeg relatief veel tijd
en de nieuwe raad keek werkeloos
toe.
De WD'er Jan Roelofsen vond dat
de raad in nieuwe samenstelling
aan de slag moest en nam het
initiatief om een raadsvergadering
te beleggen op 11 april 2002.
Met de vorming van het nieuwe
college keerde niet de broodnodige
rust en stabiliteit binnen het
Helderse gemeentebestuur terug.
Roel Prins zag zijn voormanjan de
Groot niet zitten als wethouder en
ging in de raad verder als tiende
fractie onder de naam Lijst Prins.
Het verloop binnen de gemeente
raad in deze periode kwam overi
gens uitsluitend voor rekening van
Leefbaar Den Helder: Irene van der
Kuijl hield het binnen een jaar al
voor gezien. In haar plaats werd op
15 januari 2003 Sylvia Hamerslag-
Wellinga als raadslid geïnstalleerd.
Op 11 januari 2005 stopte Dirkje
Hickmann per direct met het raads
werk. Zij werd opgevolgd door Jac-
queline van Kalken-Bindinga.
Na deze vooruitblik wordt de
draad weer opgepakt bij de
collegevorming.
De gemeenteraad, en dan vooral de
coalitiepartijen, gaven het nieuwe
college zijn opdrachten voor de
komende vier jaar in de vorm van
een raadsprogramma. De titel
daarvan was: "Herkenbaar beter".
Herkenbaar werd het wel.
Financieel zat het de gemeente
niet mee: een procedurele fout
betekende een streep door de
rekening van de baatbelasting. Een
bedrag van 1,8 miljoen euro kon
niet op de ondernemers worden
verhaald, zodat de gemeente zelf
opdraaide voor alle kosten van de
nieuwe stadsvloer.
Een bestuurlijke blooper was de
verplaatsing van een varlcensfok-
kerbedrijf voor de bouw van het
nieuwe kantoor van de Neder
landse Aardolie Maatschappij aan
de Rijksweg. Het agrarische bedrijf
werd uitgeplaatst voor rekening
van de gemeente, het kantoor werd
daadwerkelijk gebouwd, maar inge
bruikneming bleef uit. Het private
deel van de NAM, Shell, wilde ver
dergaande efficiëntiemaatregelen
in Nederland. Het kantoor werd,
naar verluidt, voor een appel en
een ei verkocht aan de Rabobank
en ook de al ingecalculeerde hon
derden arbeidsplaatsen kwamen
niet naar Den Helder. Eveneens ten
gevolge van procedurele fouten
loopt de fiets- en kanoroute in de
duinzoom ernstige vertraging op,
die gepaard gaat met de nodige
meerkosten.
Binnen een jaar na de
raadsverkiezingen doemde het
probleem van gokhallen op de
Oude Rijkswerf weer op. Het
college bracht het voorstel tot
wijziging van de Verordening op de
kansspelautomatenhallen in bij de
gemeenteraad vanuit de gedachte
"wil het niet in de lengte, dan
moet het maar in de breedte". Het
werd een tragedie. De meerderheid
van de raad wilde er niet aan. De
uitkomst van een snel onderzoek
door het college, een zogenaamde
quickscan, werd in meerderheid
niet onderschreven. De raad besloot
een second opinion uit te laten
voeren door bureau Berenschot.
De partijen waren echter hopeloos
verdeeld en de bereidheid leek niet
aanwezig om zich waardoor dan
ook te laten overtuigen. Tijdens
het onderzoek van Berenschot
kwam onbedoeld een zogenaamde
sideletter uit een bureaulade: in
deze brief bleek de overeenkomst
tussen Libéma en de gemeente
Den Helder te zijn aangescherpt.
Nota bene een dag voor de
ondertekening van de eigenlijke
overeenkomst, neergelegd in een
meer dan ingewikkeld juridisch
document, verpakt in de vorm
van een wel erg lijvig boekwerk.
De sideletter, de onderhandse,
aanvullende overeenkomst was van
gemeentezijde ondertekend door de
burgemeester. De raad wist echter
van niets en ook was het voorstel tot
aanscherping nimmer geagendeerd
voor de B8;W-vergadering. De
meerderheid van de raad koos in
september 2003 voor een Oude
Rijkswerf zonder gokhal. Leiden,
of beter gezegd, Nieuwediep in
last. In de raadsvergadering van 11
september 2003 kwam het tot een
dieptepunt: de burgemeester las een
verklaring voor. In bestuurskundige
zin was er een noviteit: het
college trad af en gaf zich de
demissionaire status, incluis de
burgemeester. Vooral de status van
de burgemeester was curieus.
In een latere discussie over de
betekenis van de verklaring werd
de burgervader eraan herinnerd dat
boven die B&W-verklaring stond dat
het college was afgetreden. De raad
was met stomheid geslagen toen
hij prompt reageerde met "Alleen
het gesprokene geldt." Dit gold
overigens niet voor de beruchte
sideletter
De daarop volgende
ontwikkelingen waren niet
65
