Herinneringen van een oud-Pilower
Als ik zo af en toe iets lees in een
aflevering van "Levend Verleden"
over de tijd van vroeger, bijv. over
die van de Tweede Wereldoorlog,
dan gaan mijn gedachten nog wel
eens terug.
Al was ik tijdens de Tweede Wereld
oorlog nog jong, ik ben van 1936,
toch is me nog best wat bij gebleven
Mijn vader, Louw Post, had een
bakkerij in de Vijzelstraat. Dit was
niet de enige bakkerij in de buurt.
Zo was in dat Pilo buurtje, bijv. op
de Bassingracht, waar nu bakker
Mahieu is, bakker jo Rijkers.
In de Wagenstraat was bakkerij
Cebr. Wieren. In de Beukenkamp
straat bakker Van der Leek, in de
Oranjestraat bakkerij van Hees en
in de Stakman Bossestraat bakker
Slikker.
Ik meen dat, kort na de oorlog, in
Den Helder toen zo rond de veer
tig bakkers waren. Wel te beden
ken, in het Den Helder van toen.
Ik weet niet meer in welk jaar
- maar ik vermoed 1943 of 1944
- de Duitsers op het onzalige idee
kwamen, in de Vijzelstraat en de
Gasstraat zgn. eenmanstorpedo's
te plaatsen. Een foto van zo'n
ding is te vinden in het boek
"de Burgers van Den Helder",
van Anthony van Kampen (pag.
112). Om dit plan te kunnen
uitvoeren moesten beide straten
ontruimd worden. Alle bewoners
moesten vertrekken, alleen in de
Vijzelstraat mochten mijn ouders,
en melkboer Jan Bruin tegenover
ons, blijven wonen. De reden dat
zij mochten blijven was, dat zij
van de voedselvoorziening waren.
Alle stegen en steegjes werden
afgesloten met een dubbeldikke
schutting en ook de beide kanten
van de straat werden afgesloten
met grote houten deuren. Ik weet
nog goed dat mijn moeder vaak
bang was, als er een Mof over de
schutting klom, al dan niet met een
borrel op.
We konden dus ook nooit door de
winkel naar buiten, je moest altijd
achterom. Mijn vader werkte toen
al niet meer in de bakkerij in de
Vijzelstraat. Dat kon niet meer
vanwege het tekort aan steenkolen
om de oven op te stoken.
Verschillende bakkers werkten
toen uit bezuiniging in een
bakkerij, nl. eerst in de bakkerij
van Gebr. Wieren en later in
de broodfabriek "De Eendracht"
in de Gravenstraat. Mijn vader
moest dan meermalen midden in
de nacht, een broodbezorgwagen
duwend, naar de Vijzelstraat en
is toen ook meerdere keren door
de Duitsers aangehouden om zijn
persoonsbewijs of "Ausweis" te
tonen.
Als kinderen kenden we geen angst,
ondanks de oorlog speelden wij.
Ik herinner me nog heel goed het
einde van de oorlog.
Wij kwamen op een zondagmorgen
uit de kerk, in die tijd nog op
de Steengracht, en toen we over
de Bassingracht liepen was de
schutting voor de straat gesloopt.
De Duitsers waren in de nacht
vertrokken en om ons in de war te
brengen hadden ze alle motoren
van de eenmanstorpedo's waar de
straat vol mee stond opgestart,
's Maandags was het druk in de
Vijzelstraat.Voor de kinderen een
prachtig speelterrein en het duurde
niet lang of mijn vriendjes en ik
wisten hoe we de motor van die
eenmanstorpedo's konden aan-
en uit zetten. Het waren enorme
dingen die konden rijden en varen.
Maar na een paar dagen werd het
iedereen verboden om in de straat
te zijn en kwamen er mannen
van de B.S., de Binnenlandse
Strijdkrachten.Die hebben nog
heel wat munitie uit die dingen
weggehaald. Als kind was je je van
geen gevaar bewust.
Niet lang daarna is alles weggesleept
naar de Rijkswerf (zie foto in boek
van Anthony van Kampen).
Dit zijn zomaar wat herinneringen
die kunnen opborrelen bij het
lezen over de oorlogstijd in "Levend
Verleden".
Cees Post, Maarssen
Eénmans duikboten geparkeerd in de Cassrtraat.
114