Herinneringen van een oud-Pilower Als ik zo af en toe iets lees in een aflevering van "Levend Verleden" over de tijd van vroeger, bijv. over die van de Tweede Wereldoorlog, dan gaan mijn gedachten nog wel eens terug. Al was ik tijdens de Tweede Wereld oorlog nog jong, ik ben van 1936, toch is me nog best wat bij gebleven Mijn vader, Louw Post, had een bakkerij in de Vijzelstraat. Dit was niet de enige bakkerij in de buurt. Zo was in dat Pilo buurtje, bijv. op de Bassingracht, waar nu bakker Mahieu is, bakker jo Rijkers. In de Wagenstraat was bakkerij Cebr. Wieren. In de Beukenkamp straat bakker Van der Leek, in de Oranjestraat bakkerij van Hees en in de Stakman Bossestraat bakker Slikker. Ik meen dat, kort na de oorlog, in Den Helder toen zo rond de veer tig bakkers waren. Wel te beden ken, in het Den Helder van toen. Ik weet niet meer in welk jaar - maar ik vermoed 1943 of 1944 - de Duitsers op het onzalige idee kwamen, in de Vijzelstraat en de Gasstraat zgn. eenmanstorpedo's te plaatsen. Een foto van zo'n ding is te vinden in het boek "de Burgers van Den Helder", van Anthony van Kampen (pag. 112). Om dit plan te kunnen uitvoeren moesten beide straten ontruimd worden. Alle bewoners moesten vertrekken, alleen in de Vijzelstraat mochten mijn ouders, en melkboer Jan Bruin tegenover ons, blijven wonen. De reden dat zij mochten blijven was, dat zij van de voedselvoorziening waren. Alle stegen en steegjes werden afgesloten met een dubbeldikke schutting en ook de beide kanten van de straat werden afgesloten met grote houten deuren. Ik weet nog goed dat mijn moeder vaak bang was, als er een Mof over de schutting klom, al dan niet met een borrel op. We konden dus ook nooit door de winkel naar buiten, je moest altijd achterom. Mijn vader werkte toen al niet meer in de bakkerij in de Vijzelstraat. Dat kon niet meer vanwege het tekort aan steenkolen om de oven op te stoken. Verschillende bakkers werkten toen uit bezuiniging in een bakkerij, nl. eerst in de bakkerij van Gebr. Wieren en later in de broodfabriek "De Eendracht" in de Gravenstraat. Mijn vader moest dan meermalen midden in de nacht, een broodbezorgwagen duwend, naar de Vijzelstraat en is toen ook meerdere keren door de Duitsers aangehouden om zijn persoonsbewijs of "Ausweis" te tonen. Als kinderen kenden we geen angst, ondanks de oorlog speelden wij. Ik herinner me nog heel goed het einde van de oorlog. Wij kwamen op een zondagmorgen uit de kerk, in die tijd nog op de Steengracht, en toen we over de Bassingracht liepen was de schutting voor de straat gesloopt. De Duitsers waren in de nacht vertrokken en om ons in de war te brengen hadden ze alle motoren van de eenmanstorpedo's waar de straat vol mee stond opgestart, 's Maandags was het druk in de Vijzelstraat.Voor de kinderen een prachtig speelterrein en het duurde niet lang of mijn vriendjes en ik wisten hoe we de motor van die eenmanstorpedo's konden aan- en uit zetten. Het waren enorme dingen die konden rijden en varen. Maar na een paar dagen werd het iedereen verboden om in de straat te zijn en kwamen er mannen van de B.S., de Binnenlandse Strijdkrachten.Die hebben nog heel wat munitie uit die dingen weggehaald. Als kind was je je van geen gevaar bewust. Niet lang daarna is alles weggesleept naar de Rijkswerf (zie foto in boek van Anthony van Kampen). Dit zijn zomaar wat herinneringen die kunnen opborrelen bij het lezen over de oorlogstijd in "Levend Verleden". Cees Post, Maarssen Eénmans duikboten geparkeerd in de Cassrtraat. 114

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Levend Verleden - Den Helder | 2005 | | pagina 28