3
"Lieve Joke, beste allemaal hier
aanwezig om de laatste eer te
bewijzen aan Geert Hakkenes.
We weten allemaal dat spreken
bij een gelegenheid als deze een
hachelijke zaak is.
Woorden, hoe goed ook bedoeld,
kunnen verwarring zaaien. Woor
den, troostend bedoeld, kunnen
verwonden; maar we kennen ook
allemaal de versregels:
"Zo lang de mensen woorden spreken,
Zo lang wij voor elkaar bestaan"
En we weten dat dit onverbrekelijk
bij elkaar hoort.
Woorden spreken en voor elkaar
bestaan.
Juist in uren als deze, mogen we,
móeten we voor elkaar bestaan, en
is een mond die oprecht stamelt
beter dan een hoofd vol hersens,
dat zwijgt.
Het meeste van wat je eigenlijk
zou willen zeggen, kan niet gezegd
worden, omdat de taal niet toerei
kend is voor wat je voelt.
Ons gevoel van plotseling van hem
afgesneden te zijn, is een pijn die
niet te beschrijven is - we zijn
geschokt, verbijsterd ja - verbijs
terd om zijn dood, zo volkomen
onverwacht.
Geert, de sportieve, de fietser die
voor niets stond, en voor een ritje
naar Leeuwarden of Amsterdam
zijn hand niet omdraaide.
Onze verbijstering over zijn onver
wacht heengaan laat zich eenvou
dig niet verwoorden.
"Een zilveren snoer, doorgeknipt
Een gouden lamp, kapot op de vloer
Een kostbare kruik, gebarsten aan de
rand van de put
Zwart als git het licht
Aardedonker de zon, de maan, de
sterren
Met deze stamelende woorden
probeerde Prediker het zo'n drie
duizend jaar geleden te zeggen. En
ik zeg hem na:
Een zilveren snoer stuk gesprongen
Een gouden lamp, plotseling kapot
Een kostbare kruik, zomaar gebarsten
Ach, zo zeggen wij het niet meer,
maar we bedoelen wel hetzelfde als
we zeggen:
Een lieve, trouwe man
Een zorgzame vader
Een hartelijke, meelevende groot
vader
Een door en door betrouwbare
zwager en vriend
Een solide bestuurslid
Een bescheiden mens, wars van
uiterlijk vertoon
Maar wel iemand op wie je kon
rekenen,
Iemand, die althans in de redactie
van "Levend Verleden" het blad
van de Helderse Historische Ver
eniging werk deed wat je niet zag.
Veel werk zelfs en altijd op zijn
eigen rustige, stille manier.
Wat zouden we toch allemaal niet
willen doen om hem weer terug te
krijgen.
Zoals Ida Gerhard dichtte:
"Zeven maal om de aarde gaan
Als het zou moeten
Op handen en voeten
Zeven maal, om die éne te groeten
Die daar lachend te wachten zou
staan
Zeven maal om de aarde gaan
Zo iets ja, zo iets Maar het zal
niet gaan, al moesten we ook alle
maal.
Het enige wat we kunnen doen is
hem niet vergeten, en zijn vrouw
en kinderen niet alleen te laten en
zo onze vriendschap tonen aan hij
die gestorven is.
Misschien ook is er troost in de
woorden van de Psalmist:
"Al wordt mijn lichaam afgebroken
Gij zijt mijn rots, mijn God
De toekomst die op mij wacht.
Ik hoop dat dit jullie tot steun zal
zijn, al de dagen die jullie verder
leven.
Jan T. Bremer
