In memoriam Arie Boon
Arie Boon
Mijn lief vanaf mijn veertiende is er niet meer,
de vader van mijn kinderen,
de opa van mijn kleinkinderen.
Maandag 29 december is om 9.00 uur gestorven
14 jaar oud.
Met de ziekte van Parkinson kon hij goed leven,
maar een hartinfarct velde onze lieve reus.
Wij zijn allemaal zo verdrietig.
Zijn vrouw Hennv
Zijn kinderen Micliiel en Ans
Barbara en Stepbane
Arjen en Annette
Zijn kleinkinderen Boris
Axel en Manon
Lars
Max
Arie Boon is op 5 januari 2004 gecremeerd te Schagen.
Tijdens de crematieplechtigheid sprak Jan T. Bremer
ter herdenking de volgende woorden:
"Lieve Henny, kinderen, kleinkinderen.
'Mijn lief vanaf mijn veertiende is er niet meer...'
Die regel sneed door mijn ziel.
Het is waar, ik ben er ongeveer bij geweest.
Het was in die jaren net na de oorlog.
Leerlingen van het Gemeentelijk Lyceum aan de Hel-
derse Hoofdgracht waren we: meisjes, aardige, leuke,
mooie meisjes en wij jongens: veertien- vijftienjarige
puistenkoppen.
Geen schijn van kans bij die meisjes.
Zo'n aardige, slanke jongen van de Zeevaartschool:
Hij was 't
Hij was 't ook.
Aardig, goedlachs, rustig, betrouwbaar.
Later, jaren later voegden we er aan toe: integer, sociaal
gedreven, aimabel.
We zagen elkaar niet vaak, maar zijn elkaar nooit hele
maal uit 't oog verloren.
Pas na het bereiken van de leeftijd der 'vutters', nu
zo'n vijftien jaar geleden, gingen we écht met elkaar
optrekken: Arie als bestuurslid, later voorzitter van de
Helderse Historische Vereniging, ik als redactielid van
het blad van de vereniging 'Levend Verleden'.
Met name in zijn periode als voorzitter heb ik me ver
baasd over de enorme hoeveelheid werk die hij verzette
en de kalmte waarmee hij er steeds weer in slaagde in
terne strubbelingen en problemen op te lossen.
Hij was bovendien bij nagenoeg alle redactievergade
ringen aanwezig en had ook daar duidelijk zijn 'in
breng' - niet alleen regelde hij allerlei zaken richting
bestuur, hij schreef ook talloze bestuursmededelingen
voor de leden, boekaankondigingen- en besprekingen.
Heel belangrijk was ook zijn werk aan de opzet en re
alisatie van de Helderse Historische Reeks, een serie
van inmiddels zestien boeken over de geschiedenis van
Den Helder. En toen er, zo'n tien jaar geleden, een her
inneringsboek over de afbreuk van het roemruchte
Oud Den Helder, de woonwijk van legendarische zee
redders als Dorus Rijkers en Janus Kuiper, moest ko
men, was hij de man van de foto's en de verhalen over
dat stadsdeel waar ook hij zijn jeugd had doorgebracht.
In diezelfde tijd was Arie voorzitter geworden van een
werkgroep die zich bekommerde om de eeuwenoude
grafzerken op de begraafplaats Huisduinen. Zonder
zijn hulp was het mij onmogelijk geweest het boekje
'Oorkonden in steen', de geschiedenis van de i7e en
i8e eeuwers die hier begraven liggen, te realiseren. Is
het toeval dat juist deze twee boekjes uit de reeks in
'no time' aan een herdruk toe waren? En toen de Stich
ting Grafmonumenten er kwam was hij de integere,
betrouwbare penningmeester. Dat kon er ook nog wel
bij. En Parkinson of niet - dat bleef hij doen.
En nou moeten we 'em missen. Zomaar.
Wat zou je al niet willen doen om dit ongedaan te ma
ken, om hem terug te halen. Arie, je hoort hier, bij
ons! Hoe zei Ida Gerhardt dat ook al weer?
'Zevenmaal over de zeeën te gaan
Schraal in de kleren. Wat zou het mij deren
Kan uit de dood, ik die ene doen keren
Zevenmaal over de zeeën te gaan
Zevenmaal maal. Om daar met hem weer te staan.'
Maar we weten het allemaal - er is geen weg terug. We
moeten hem uit handen geven en dat is verschrikke
lijk. Voor jou, Henny, het meest. Voor jullie, kinderen
en kleinkinderen.
Wat kan ik nog zeggen: laten we samen nog veel over
'em praten, herinneringen ophalen bij een kop koffie
of, wie weet, met een gebakken visje."
59
