97
lijke odyssea van het marine-ge-
zin, ben ik hier even blijven staan
en telkens weer was er die verras
sing om de verschoven verhoudin
gen: de huizen waren kleiner ge
worden, de afstanden gekrompen:
een kwartier naar links en je liet
de laatste lage daken van "de
Oude Helder" achter je, een
kwartier naar rechts en je stuitte
op de haven. Hoe was het moge
lijk, dat we als kinderen een ein
deloze vrije middag langs de dijk
heen er weer trokken van de
Hoofdgracht op een boodschapje
uitgestuurd "helemaal naar de
oude Helder!" op de Postbrug heb
ik de betrekkelijkheid aller dingen
geleerd.."
Thuiskomst "Emma"
Aanvankelijk woonde Annie aan de
Kanaalweg; in het gedenkboek van
de R.H.B.S. schrijft ze:
"Onder aan de dijk achter een
van de lage huizen aan de Ka
naalweg stond - staat? - een
bouwvallig muurtje met een
kromgewaaide pereboom er tegen
aangeleund. Hoeveel maal klom
men wij, kinderen, in de knoesti
ge takken om over de dijk het
Marsdiep af te turen naar de
"Emma" met vader aan boord,
een legendarische figuur die ons
de schatten van Ophir mee zou
brengen. Tot de kanonschoten op
de ree ons in de vroege zomeroch
tend wakker boemden. "Das
Glück kommt über Nacht".
Uit haar biografie blijkt dat de
thuiskomst van vader met de
"Emma", zo'n zwart ic)e eeuws fre
gat met witte geschutspoorten, op
de ochtend van de ne juni 1900
overigens niet zó gelukkig was:
"We schrokken door de saluut
schoten in de prille ochtend wak
ker en zagen het schip op de ree
liggen. Wij kleedden ons haastig
aan en gingen naar de haven
d.w.z. wij kinderen en het dienst
meisje, want 'alleen matrozen-
vrouwen staan aan het haven
hoofd te wachten'
Het schip lag nog op de ree en de
eerste stoomsloep kwam juist de
haven binnen en meerde aan een
trap. Het meisje schoof ons naar
voren. 'Is dat 't zoontje van de
hoofdmachinist?' vroeg een jong
luitenant die achterin zat. "Stap
maar in, dan mag je mee naar
boord.Wij meisjes bleven bitter
schreiend achter.
Mijn vaders terugkomst betekende
verhuizen: hij werd aangewezen
les te geven aan de machinisten-
school in Hellevoetsluis..."
"Bestevaer"
Na enkele jaren Hellevoetsluis, in
welke periode haar vader, een ma
chinist, tot officier was bevorderd,
verhuisde de familie Verschoor in
het najaar van 1905 weer naar Den
Helder:
"Verhinderd te ontvangen"
Over de Hoofdgracht in het mari
nestadje schrijft Annie in het Ge
denkboek van de R.H.B.S. (1938):
"Geen straat droeg zijn naam
meer met ere. Nu misschien niet
meer, nu Den Helder een hele vil
lawijk rijk geworden is, maar toen
woonde Mèn in de kleine slechtge-
bouwde, maar deftige huizen van
de Hoofdgracht met zijn zondagse
pantoffel-parade in 'het laantje'.
Op zondagmiddag vooral ook ver
scheen voor de ramen van de hui
zen op de Hoofdgracht het bordje,
het bordje, zoals alleen Den Hel
der het kende - of zijn ze er nog?
- met aan de ene kant: "Niet
Thuis" en aan de andere: "Ver
hinderd te ontvangen". Ook van
dat bordje heb ik veel geleerd,
want het gebruik ervan is niet zo
eenvoudig als de simpele opschrif
ten zouden doen denken.... 'Ver
hinderd te ontvangen', betekent
dat, dat ze een van beide barsten
de hoofdpijn hebben of willen ze
alleen plezierig bezoek en - reke
nen ze ons daartoe?....
Tegenover de Hoofdgracht ligt het
Bosje-achter-het Paleis. Het hek
van het Bosje is voor mij symbool
geworden van alle hekken, die
Hoofdgracht met Marineclub
