De Helderse jaren van Annie Romein-Verschoor (1895-1978)
96
Toen ik een jongen was had de
naam van Jan en Annie Romein
een magische klank. Het was oor
log en ik las alles wat ik maar te
pakken kon krijgen, ook als 't ei
genlijk nog veel te moeilijk was.
Zo'n titel alleen al: "De lage landen
bij de zee" door Jan en Annie Ro
mein. Twee dikke delen met daarin
de complete geschiedenis van het
Nederlandse volk. Prachtig vond ik
't, ook al snapte ik de helft niet.
Nog veel moeilijker was hun boek
"Erflaters van onze beschaving.
Nederlandse gestalten uit zes eeu
wen" met daarin de geschreven
portretten van Rembrandt, Michiel
de Ruyter, Johan de Witt.
Die Jan Romein was een vriend van
Jef Suys. En die Jef Suys was onze
geschiedenisleraar van het Helders
Gemeente Lyceum. Maar nog
mooier eigenlijk was het feit dat
mevrouw Romein de uit Den Hel
der afkomstige Annie Verschoor
was! Ze was dan wel geboren in
Hatert bij Nijmegen, maar haar va
der was marineofficier en dat bete
kende dat ze - uiteraard met onder
brekingen - haar jeugd in Den Hel
der had doorgebracht.
"Voor mijn eerste huis in Den
Helder (aan de Kanaalweg) was
het kaal met de onvermijdelijke rij
iepen, want dat waren toen, met
wat populieren de enige bomen
die daar, en dan nog weinig gaaf,
wilden groeien in de zilte wind.
Onder die bomen langs schoven
op grauwe winterochtenden als
een schimmenspel de 'snertnim-
fen'voorbij, leeftijdloze vrouwen
in omslagdoeken en klompen of
afgetrapte schoenen, met een em
mer in de hand of twee, tegen el
rt r\11i i etr. i
Stationsweg met links de Koningstraat
kaar rammelend, op het wrakke
onderstel van een kinderwagen.
Ze gingen aan de haven het over
geschoten eten van de schepen ha
len...
En het fröbelschooltje achter de
kerk, waar de tweelingbroertjes
Han en Anton Pieck grote indruk
op me maakten door hun tekenen.
Ik was er zó van overtuigd dat
nooit te kunnen leren, dat ik, tot
ergernis van de juf hardnekkig
weigerde er ook maar een poging
toe te doen...
Er zijn ook stadsgezichten: de ha
ven, de forten met de grachten
eromheen, waar 's zomers mar
grieten groeiden en 's winters werd
geschaatst en het verwaarloosde
bosje bij het station..."
Aldus Annie Romein-Verschoor in
haar autobiografie "Omzien in Ver
wondering" (1970).
Spoorbosje
Over dat Spoorbosje schreef de
oud-leerlinge van de Helderse Rijks
Hogere Burgerschool Annie Ver
schoor al in het Gedenkboek van de
R.H.B.S. 1898-1938 ondermeer:
"Tegenover het station ligt nu het
stationsplantsoen, verzorgd,
bloemrijk en mysterie-loos als alle
moderne tuinaanleg. Maar er was
een tijd, dat 's wintersavonds het
slecht-verlichte Spoorlaantje hier
in het donkere en moerassige
Spoorbosje uitliep en pas heel ver
daarachter glommen weer de pe-
troleum-lantaarns van de Spoor
straat. Vroeger wist ik zeker, dat
hier roodkapje de wolf was tegen
gekomen...
Het Spoorlaantje - het zal nu wel
een mooiere naam hebben - voert
naar de Postbrug. De Postbrug is
voor mij het middelpunt van Den
Helder en telkens bij een her
nieuwde terugkeer op de gebruike-
