zend huizen waren nog zonder wa
terleiding.
In 1907 kwam er een watertoren in
Den Helder, rond 1920 had vrijwel
elk huis een kraan.
(C.H. van Heusden. Den Helder, stad
van mijn dromen, 1960, blz. 107 e.v.)
strandafname door Afsluitdijk
Na de afsluiting van de Zuiderzee was
het bovendien snel gedaan met het
brede strand. De sterk in kracht toe
genomen stroming door het Schul-
pengat bleek op den duur fnuikend
voor de ontwikkeling van Huisdui
nen als badplaats. Wel werd midden
jaren dertig het oude (houten) bad
paviljoen nog vervangen door de
bouw van een grote ontspannings
zaak aan het in 1929 geopende Bad
hotel. Eigenlijk was het te laat. Te
recht vermeldt het gemeenteverslag
over 1935 dat de N.V. Zeebad Huis
duinen "door goede reclame en aan
passende pensionprijzen" al het mo
gelijke deed om "vreemdelingen" te
trekken. Maat 't ging niet goed. Ten
dele door de economische crisis, maar
ook "door de gewijzigde situatie van
het zeestrand vóór het Badhotel".
Na de oorlog 1940-1945 waarin zes
tien woningen werden verwoest,
schrijft Wieger Bruin, de door het ge
meentebestuur benoemde stede-
bouwkundige die de wederopbouw
zal begeleiden in de brochure "Het
toekomstig Den Helder" (1948): Huis
duinen heeft wel voorlopig zijn bad-
strand verloren, maar niet zijn be
staansrecht. Het zal blijven een dorp
van eigen aard, waar men op Den Hel
ders grondgebied forens kan spelen."
Maar die mogelijkheden tot woning
bouw bleven beperkt. Allereerst door
de zee (dijkverzwaring), daarnaast
door defensie (militair oefenterrein
in het duingebied) en tenslotte
"milieudefensie" (beschermd na
tuurgebied).
Woningstichting Den Helder, sinds
1915 in het dorp actief, neemt in 1949
de exploitatie op zich van de 38 zgn.
"Oostenrijkse woningen", tussen Bad
huisstraat en Duinweg aan de oost
zijde van het dorp en van de Villa
Driehuizen en de Tillenhof.
Bouwen doet Woningstichting pas
weer in de jaren zeventig. Een plan
netje voor de Rembrandtstraat wordt
getekend als compensatie voor de hui
zen die door de dijkverzwaring zijn
afgebroken. De stichting stelt be
taalbare huizen voor 200,per
maand), een variant op goedkope hui
zen die in het Friese Drooge Ham
zijn ontdekt. De gemeente wil er niet
aan, waarna Openbare Werken een
huis van 300,per maand tekent.
Een huur die een aantal "slachtoffers"
van de dijkverzwaring nooit kan op
brengen. Het plan Rembrandtstraat
krijgt een heel ander karakter. Aan
nemer Van der Wal krijgt vervolgens
de handen op elkaar voor een boer-
derijvorm, met vier huizen onder een
kap. Woningstichting vindt ze ideaal
om ervaring op te doen op het gebied
van koopwoningen. Vier "boerderij
en" worden gebouwd, in totaal zes
tien huizen. Als in 1974 de gesprek
ken beginnen wordt de prijs geschat
op 74.000,als ze drie jaar later
klaar zijn belopen de stichtingskos-
ten inmiddels 117.000. Het enor
me succes van het plannetje keert zich
vervolgens tegen de initiatiefnemers.
Woningstichting krijgt een karren
vracht kritiek te verwerken op het in
*975 genomen besluit de huizen te
verdelen naar volgorde van inschrij
ving. Het resultaat van die keuze was,
aldus de kritiek, dat de huizen voor
namelijk werden verkocht aan men
sen, die dichtbij het vuur zaten. Zij
meldden zich reeds als kandidaat-ko
pers toen de gemiddelde Nieuwedie-
per nog niets van het plan wist. Ook
werden enkele huizen verkocht aan
"slachtoffers" van de stadsvernieu
wing in de binnenstad.
Anton Pieckhof
In 1981 beginnen op uitnodiging van
Huisduiner Belang gesprekken over
de bouw van enkele bejaardenwo
ningen. Huisduiner Belang dacht aan
vankelijk aan een terreintje bij de dijk,
doch daar bleken de eigendomsver
houdingen moeilijk te liggen. De aan
dacht richtte zich vervolgens op de
grond rond het dorpsplein; een par
ticulier terrein en vooral het veldje
met de twee oude huisjes van
Woningstichting. Voorzitter Rob Dol
vraagt Woningstichting de "eenzij
dige en elitaire" bevolkingsopbouw
van Huisduinen wat te doorbreken
met bejaardenwoningen en/of klei
ne woningen voor jonge gezinnen.
"Met deze woningen kan tevens aan
het pleintje wat vorm worden gege
ven
Pottemanhuisjes, serrewoningen en
allerlei andere ontwerpen passeren
de revue. Ze zijn te groot, te klein, te
duur of stuiten op bezwaren van
buurtbewoners. In 1986 zijn Wo
ningstichting en Huisduiner Belang
het eens over een plan voor eenen
twintig huizen. Doordat de gemeen
te andere prioriteiten stelt (sociale wo
ningbouw in Julianadorp) laat de uit
voering jaren op zich wachten en
moet Woningstichting uiteindelijk
zelfs van het plan afzien, ofschoon
de bouwvergunning al in huis is. Pas
in het voorjaar van 1991 krijgt Wo
ningstichting groen licht voor een
herzien plan met veertien woningen.
Mevrouw A.M. Koger, wier huur
huisje moest wijken voor dit Anton
Pieckof, slaat de eerste paal en krijgt
tien maanden later officieel de "laat
ste sleutel" uitgereikt.
Het Anton Pieckhof blijkt een door
slaand succes. "Ik had het wel tien
keer kunnen verhuren", verklaart di
recteur G. Seegers op 24 januari 1992.
Kerkje
Ook zonder te bouwen draagt Wo
ningstichting in de jaren negentig in
belangrijke mate bij tot de verbete
ring van Huisduinen. Vooral de in
drukwekkende restauratie van het
Huisduiner kerkje. Sinds 1648 wa
ren precies op deze plek in het dorp
kerkdiensten gehouden. In 1851 was
op de fundamenten een nieuw hou
ten kerkje neergezet, waarvan delen
dienst zouden doen bij de bouw van
het sfeervolle stenen kerkje dat in
