HELDER - Parallelweg.
eens als Roodkapje verkleed in een optocht gelopen en
ook was mijn autoped eens versierd met een prachtige
hoorn van overvloed. Mijn moeder, die als voormalig
hoedenmodiste zeer vaardig was met de latontang,
had van laton* het geraamte gemaakt en dit beplakt
met mooi zilverkleurig papier. Uit de hoorn stroom
den door haarzelf van oranje crèpe-papier gemaakte
roosjes.
Maar het klokje van zeven uur was in die tijd onver
biddelijk, feest of geen feest. En dan lag ik in bed en
hoorde buiten de 'grote mensen' hossen en zingen. Ik
wenste dat ik groot was, want wat leek dat mooi.
Alleen als er een muziekkorps voorbij kwam, kwam
m'n moeder naar boven om te kijken of ik nog wakker
was en dan mocht ik uit het raam kijken.
Volwassenen, die 's avonds wilden genieten van de
mooie versiering en verlichting konden dat, als ik me
goed herinner, doen per bus van waarschijnlijk de
busonderneming van Van der Wijst.
Toen in 1939 prinses Irene geboren werd, waren we
juist kort daarvoor verhuisd naar de Parallelweg. Hier
was geen buurtvereniging en dus ook geen versiering.
Maar dat was ook niet nodig, want de Parallelweg met
aan beide zijden bomen was van
zichzelf al mooi.
Toen nog wel
De geboorte van Irene betekende
het laatste Oranjefeest.
Aan het eind van die augustus
maand brak de mobilisatie uit en
niet lang daarna volgde de bezet
ting.
Het zou tot de zomer van 1945
duren voor we weer konden fees
ten.
Mijn kindertijd was intussen voor
bij en dus danste ik tijdens de
'bevrijdingsfeesten' 's avonds de
'hokey-pokey'.
Ans Koorn
laton is met stof of papier omwoeld
metaaldraad zoals gebruikt wordt
voor kunstbloemen, hoeden, lam
penkappen, enz.
42
