Vriendelijk verzoek van de redactie
Het is niet denkbeeldig dat het doorbladeren
van dit nummer gevoelens van verrassing bij
onze trouwe lezers opwekt. Over de omvang
bijvoorbeeld. Of over de lengte van de ver
halen. Om over de inhoud nog maar te zwij
gen. Misschien is er ook vreugde over de
redactionele activiteit, al mag deze conclusie
niet te snel worden getrokken.
De redactie neemt immers een bescheiden
functie in tussen de lezers en de auteurs. In
deze positie signaleren wij een welkome en toe
nemende behoefte om de tekstverwerker of
ander schrijfgerei te hanteren ten behoeve van
ons blad. Dit nummer illustreert dat verschijn
sel bij een bijzondere gelegenheid: het is
immers het vierde (en laatste) nummer van de
vijfde jaargang.
Het lijdt geen twijfel dat de tijd voortschrijdt.
Gelukkig leidt onze vereniging geen kwijnend
bestaan. Het ledental dijt uit van maand tot
maand. "Levend Verleden" kan in elk nummer
de namen van nieuwe leden vermelden. Zij zijn
welkom, zéér welkom. Ook welkom - maar dan
met enige restrictie - zijn de veelal doorwrochte
bijdragen die de redactionele burelen bereiken.
Enige restrictie - dat betreft vooral de "lange"
verhalen. We willen graag "alles meenemen",
maar moeten woekeren met de ruimte. Het is
verleidelijk, het verenigingsorgaan ongebrei
deld te laten groeien. Maar dan lopen we de
kans dat het bestuur - en met name de penning
meester - ons confronteert met een afschrik
wekkend "kostenplaatje". En de leden met een
contributieverhoging...
Toch zwicht de redactie niet graag voor de ver
leiding, het rode potlood ter hand te nemen om
overbodige uitweidingen te verwijderen,
ingewikkelde formuleringen te vereenvoudi
gen, letterlijke aanhalingen uit vreemde c.q. in
onbruik geraakte schrijfwijzen in begrijpelijk
Nederlands om te zetten en het snoeimes te
hanteren in notenapparaten en literatuurlijsten.
Uit prudentie tegenover de medewerkers hou
den wij ons bij voorkeur in, in de hoop dat
genoemde activiteiten voortaan in de kraamka
mer der bijdragen worden verricht. De praktijk
wijst echter uit, dat dergelijke ontwikkelingen
zelden van nature tot stand komen. Typerend is
de notitie van een gewaardeerde medewerker
die zijn kopij vergezeld liet gaan van de veel
zeggende toelichting: "Geachte redactie, het
spijt mij. Ik heb ditmaal een lang verhaal moe
ten schrijven, want ik had geen tijd om het kor
ter te doen."
Wij eindigen deze boutade met het verzoek, de
grenzen van tijd en ruimte zoveel mogelijk in
acht te nemen. Inderdaad, ook dit verhaal is al
veel te lang. In der Beschrankung zeigt sich der
Meister, nietwaar, en a bon entendeur demi mot
suffit. Lectori salutem!
REDACTIE
101
P.S. In onze bescheiden positie (boven omschre
ven) past het ons, blijk te geven van onze
belangstelling voor de zienswijze van onze
lezers én van onze scribenten inzake het span
ningsveld tussen hetgeen onze auteurs op het
hart hebben en hetgeen Levend Verleden" aan
onze lezers dient door te geven. En hoe staat
men tegenover het kostenplaatje
Schriftelijke reacties worden op hoge prijs
gesteld. Wellicht vloeit er een interessante dis
cussie uit voort! Graag onder het motto "Kort
maar krachtig!"
