117
JEUGDHERINNERING
De verveloze boten in het Werfkanaal
en langs de grachten de opeengedrongen huizen;
de schrille kreten van een meeuw en bij de sluizen
het hamerend lawaai van harder staal op staal.
Dit was 't welhaast 3-dimensionale beeld
dat mij van deze grijze stad was bijgebleven.
De tijd had mij daarin een eigen plaats gegeven:
-die van het kind dat zorgeloos aan 't water speelt.
Maar wie, na jaren hier terugkeert in de stad
gaat als een vreemde door de straat van het verleden
en luistert enkel naar de klank van eigen schreden
en mist de dingen die hij zo heeft liefgehad.
Ik treur niet om het kind dat uit het beeld verdween,
noch treur ik om de stad zo anders met de jaren.
Doch laat mij tot mijn dood dit ene beeld bewaren:
- er spelen kind'ren aan het water als voorheen.
C.WULFFELÉ.
