GEMOEDELIJKHEID IN DE JAREN '30
14
Jeugdherinneringen
De afgelopen maanden is druk gewerkt aan de wegen rond om het werfterrein. Eens de
trots van Den Helder. De eerste geasfalteerde weg met daarlangs een heus fietspad.
Ik weet het, er zijn Nieuwediepers, die nog met weemoed terugdenken aan de tijd dat het
laantje er nog was. Maar van de tijd dat mijn moeder mij daar in de kinderwagen voortduwde,
herinner ik me niets meer. Mijn herinnering begint vaag bij de vernieuwde Weststraat. Een her
innering, die bewaard is gebleven door een voorval, dat bij ons thuis van tijd tot tijd nog eens
lachend werd opgehaald.
Wat was het geval? Op zondagmiddag werd er gewandeld en op die bewuste middag ging
het voor het eerst langs de zojuist opengestelde geheel vernieuwde Weststraat.
Nu kwam echter het probleem. Moest mijn vader in z'n invalidewagen op het fietspad
rijden of op de grote weg? Na enig beraad werd gekozen voor het fietspad. Maar daar kwam een
agent. "Kees", iedereen kende iedereen in die dagen, dus: "Kees, jij moet niet op het fietspad
hoor, daar is die wagen te breed voor, jij hoort op de grote weg." Aldus geschiedde, maar even
later wéér een agent. "Kees, dat is veel te gevaarlijk hoor, jij hoort op het fietspad."
Om aan alle onzekerheid een einde te maken is mijn vader de volgende dag maar even op
het politiebureau gaan vragen wat het moest worden en of ze alle agenten van het besluit op de
hoogte wilden stellen. Het werd de grote weg. Dat kon toen nog.
Een ander voorval, mij uit overlevering bekend, is het volgende:
Er zou in Den Helder een gebeurtenis plaatsvinden waarvoor een groot deel van de
Helderse bevolking op de been kwam. Het verkeer werd voor die gelegenheid geregeld door
agenten, die zich deze kunst juist hadden meester gemaakt.
Alles ging goed tot mijn vader en moeder verschenen. Want hoe doe je dat nu met een
afwijkend voertuig als een invalidewagen? Geen probleem: even geen gezwaai met de armen,
maar gewoon: "Ga jij er maar door Kees."
ANS VORST-KROON
