De oorlogsdagen mei 1940.
Wanneer je als knaapje van twaalf jaar het uitbreken van een
oorlog en wat verder nog zou volgen meemaakt, dan is dat iets wat
in je verdere leven onuitwisbaar is. Veel details worden, in de
loop der jaren, vergeten. Maar bepaalde gebeurtenissen zijn in
het geheugen gegrift. Wij woonden in Oud Den Helder, Smidstraat
27 en beleefden daar een vrij zorgeloze jeugd. Naast ons woonde
de familie Mije, waarvan de zoon Klaas later wethouder van Den
Helder zou worden. Mijn vader was timmerman en werkte voor de
Genie. Deze instelling was verantwoordelijk voor het onderhoud
van de fortificaties in Den Helder. In de jaren voorafgaande aan
1940 waren er duidelijke aanwijzingen dat de wereldsituatie
spannend was. Militairen waren gemobiliseerd en de vloot in
opperste staat van paraatheid gebracht. De mobilisatie bracht,
voor ons jongeren, allerlei onverwachte gebeurtenissen met zich
mee. "School Drie" werd gevorderd voor legering van soldaten. Op
een dag stopte een grote wagen met strobalen voor de school.
Soldaten sleepten de balen naar binnen en vulden de strozakken.
Wij hielpen dapper mee, maar weldra waren we in een hevig stro
gevecht gewikkeld, wat een feest! In onze vrije tijd zwierven v/e
nog al eens naar de duinen en t kerkhofslootje. De daar
aanwezige bunkers waren bemand en op de uitvalswegen
Huisduinerweg en Middenweg werden door soldaten wegversperringen
aangebracht. Gaten werden in de grond geboord en houten palen
neergezet waartussen rollen prikkeldraad werden gespannen.
Spaanse ruiters stonden klaar om er de laatste openingen mee te
kunnen afsluiten. Overal waar wat te beleven viel zwierven wij
naar toe. Maar er was nog iets waar we ons mee bezighielden. Het
was op 11 mei 1940 luilak. Al weken van tevoren hadden wij oude
ijzeren pannen, deksels en wat maar lawaai kon maken verzameld.
Je moest wel zorgen dat de politie of omwonenden er geen lucht
van kregen, anders was je alles kwijt. We hadden al heel wat
verzameld en verstopt achter een schutting in een dwarssteegje
van de Smid-straat. Het zou een flinke sleep worden. Een
"slepie", zoals wij dit noemden, bestaat uit een lang touw
waaraan al het oude ijzer vastgebonden werd. Vroeg in de morgen
zou die sleep door onze buurtjongens door de straten getrokken
worden en dat maakte een oorverdovende herrie. Voor mij was het
de eerste keer dat ik mee mocht doen, de afspraken om elkaar te
wekken waren hl gemaakt. Het mooiste was wanneer de politie
achter je aan kwam of de buurtbewonders begonnen te schelden. Je
moest wel maken dat je niet gepakt werd, anders kon je enige tijd
op het politiebureau brommen.
