Een onvergetelijk hoogtepunt van zo'n happening in de Polder was
het feit, dat de commandant van het 21e Grensbataljonbekend
onder de bijnaam "Kop en Kont" letterlijk over het paard werd
getild en uit de vaart moest worden gevist. Maar tussen al die
gemoedelijke bedrijven door werden de telexberichten steeds
dreigender. En de tijd waarin we door middel van deze
wonderbaarlijke apparatuur tijdens de nachtelijke uren "bakken"
uitwisselden met bedieners op andere stafbureaus was na de barre
mobilisatiewinter voorgoed voorbijDe berichten werden alsmaar
dreigender; meermalen dachten we dat "het" zo ver was. En dan
mochten volgens onze baas Luitenant, Mr. F. de Stoppelaar - de
man die niet lachen kon - de burgers non combattanten, het voor
gezien houden. Onvoorstelbare gedachte: al degenen waarmee je
ruim twee jaar lang was opgetrokken, op afstand aan het werk te
zien tot heil van het vaderland. Niemand legde mij dan ook iets
in de weg toe ik, toen het echt zo ver was, "dapper" meehielp om
nog wat spulletjes over te brengen naar fort Oostbatterij dat de
staf een veilige bedrijfsvoering zou moeten garanderen. Eindelijk
was ik dan ook "binnen"Nooit heb ik durven vermoeden dat op
deze wijze een einde aan mijn nieuwsgierigheid zou komen. Veel
gelegenheid tot peinzen werd er niet geboden. Degenen die buiten
een kijkje waren gaan nemen naar wat de Duitse vliegeniers in het
Marsdiep tjoempten, moesten - vanwege het inslaan van mitrail
leurkogels - het "dekking zoeken" in praktijk brengen. Kil en
vochtig was het in de onderkomens; de krant die het vrij opti
mistische oorlognieuws bracht, zat na verloop van enige tijd aan
de tafel vastgeplakt. Geen wonder dat, als het maar even kon, de
heerlijk koesterende werking van de zon werd opgezocht, want het
weer was prachtig. Ondertussen kon je in de lange gangen, zoals
dat heet, je kont niet keren vanwege de spullen die de uit de
Wonsstelling teruggetrokken troepen hadden meegesjouwd. Nieuws
gierigen hadden al heel gauw door dat sommige kisten heel waarde
vol spul bevatten dat het bekijken ten volle waard was. En ik zal
er geen eed op durven zweren dat er, tijdens de verwarring die er
na het binnenkomen van het capitulatie-bericht heerste, niet hier
en daar een flinke greep in de zakken van onbevoegden verdween.
En dan was er de ontmoeting met de vijand; het was aapje kijken
geblazen naar de piloot die totaal over de rooie was omdat hij
zich door een stelletje beunhazen uit het luchtruim had laten
kegelen
