J J. Vethaak
In de jaren veertig waren er nog echte
winters. Dan werd er geschaatst op
de sloten van de Oudorperpolder die
begrensd werd door de Munnikenweg,
de Nieuwe Schermerweg, het
Ooievaarsnest en Oudorp. Zo kon
je vanaf de Kanaaldijk tot achter de
rooms-katholieke kerk in Oudorp
komen. Dit hele gebied is allang
volgebouwd en schaatsen is daar niet
meer mogelijk. Trouwens, waar zijn de
echte winters gebleven?
Midden in de oorlog moest ik brood
halen bij bakker Groen aan de
Kooltuin. Op de terugweg wilde ik de
kortere route over het bevroren kanaal
nemen en stapte bij de Friesebrug
op het ijs waar ik prompt doorheen
zakte. Op de brug liep een man die
op mijn geroep om hulp hard richting
Frieseweg liep. Zo was ik op mezelf
aangewezen en dat lukte. Zonder
brood thuisgekomen werd ik van
droge kleren voorzien en naar bed
gestuurd. Ook in deze tijd vond ’n
keer een “veldslag” plaats tussen met
stokken gewapende jongens van het
Rooie Dorp en van het Ooievaarsnest
waarbij ik me had aangesloten. Het
treffen vond plaats op het gras voor de
renteniershuizen en eindigde onbeslist.
Het was allemaal heel onschuldig.
Van oorlogshandelingen heb ik heel
weinig gemerkt, behalve die ene keer,
toen een Duitse kustvaarder juist
voor ons huis in gevecht kwam met
een Engels jachtvliegtuig. Na een
korte schotenwisseling vervolgden
beide hun weg, zonder veel schade
aangericht te hebben.
In 1945 werd ons huis te klein:
mijn broer en ik waren geboren en
Ik denk nog vaak terug aan de
vooroorlogse landelijke Kanaaldijk.
Helaas is dit mooie stukje Oudorp/
Alkmaar voorgoed verdwenen,
opgeofferd aan de grote slokop van
de tegenwoordige tijd: het moderne
verkeer.
maar gelukkig niet zonk. Iemand
sprong in een roeiboot bij de brug en
wist de man uit zijn benarde positie
te redden. Jaren later hebben wij de
Kanaaldijk verlaten en gingen in de
Margrietlaan wonen.Van Alkmaar-
Noord naar Alkmaar-Zuid dus.
Met dank aan de heer D. Veel voor
de prettige samenwerking en zijn
positieve opmerkingen.
bovendien was mijn Ursemmer
grootmoeder bij ons komen
wonen. Zij had haar grote woning
aan de Omval, waar zij toen
woonde, moeten ontruimen om
plaats te maken voor evacués uit
Den Helder. Die mensen hadden op
last van de Duitse bezetter hun stad
moeten verlaten. Wij verhuisden naar
Kanaaldijk E2a, het eerste grote huis
gerekend vanaf de Friesebrug. Hoewel
wij ook daar heel prettig woonden,
hebben mijn ouders later een pand
gekocht dat meer in de richting van
de Nieuwe Schermerweg stond:
Kanaaldijk E18 (later 19). Zij hadden
namelijk gehoord dat door de bouw
van de nieuwe Friesebrug een hoog
talud voor E2a zou verschijnen. Dus:
weg het uitzicht op het kanaal en het
Victoriepark. Onze buren van E2b
pasten zich aan: zij gingen boven
wonen en beneden slapen.
Op een dag stond ik in E18 voor het
raam uit te kijken en zag tot mijn
stomme verbazing plotseling een auto
door de lucht
vliegen. De
bestuurder
had blijkbaar
veel haast
en reed veel
te hard op
de Nieuwe
Schermerweg
richting de
Friesebrug.
Het gevolg
was dat
de auto in
het kanaal
belandde
ft mint1
k Marietje de Boer en ik op de smalle Kanaaldijk.
Mijn moeder en ik op het smalle jaagpad langs
het kanaal
SMB nS
