Mijn vrouw vroeg toen het woord en zei dat de Staatsanwalt in Den Haag mijn vrijlating had gelast, omdat ik nodig was in de voedselvoorzie ning. Door me nu deze strafte geven, gingen zij tegen de Staatsanwalt in. kans was groot gezien de wasmiddelen die ze hadden - gaf hij je op die plek een geduchte klap met een soort knuppel. Als dit achter de rug was, ging de slagboom omhoog en liet hij je gaan. Toen ze door de straten van Amersfoort liepen, niet goed wetend waar ze heen moesten, kwamen ze voorbij een banketbakkerswinkel. Toen de bakker hen zag, kwam hij met een schaal oorlogsgebakjes naar buiten en ieder van hen mocht daar eentje van afnemen. Een even verderop wonende slager verdeelde een oorlogsworst - weinig vlees, veel meel - onder het gezelschap. Iets later hield een politieagent hen aan. Die vertelde dat er voor vrijgelaten gevangenen altijd een pannetje soep klaar stond op het politiebureau. Omdat ze de weg niet wisten, bracht hij hen daar vervolgens naar toe en prompt werden ze op soep onthaald. Op het bureau was ook iemand van maatschappelijk hulpbetoon aanwezig. Die zorgde ervoor dat ze reispapieren en een treinkaartje kregen en vervolgens werden ze op de trein gezet. Op de derde Pinksterdag 1944 moest hij voor het Duitse Kriegsgerecht, dat in Utrecht zitting hield, verschijnen. Hij was wel voorlopig op vrije voeten gesteld, maar de bezetter had hem zijn straf niet kwijtgescholden. Met een verzetsleider, politie Leegwater uit Broek, had hij geregeld contact. Die raadde mijn vader aan onder te duiken. Dat zag hij echter niet zitten. Hij vreesde dat zijn gezin en familie die in de buurt woonde dan de klos zouden zijn. Samen met mijn moeder reisde hij dus naar Utrecht. De gerechtswachtkamer zat zo goed als vol. Hoofdzakelijk met familieleden van personen, die dezelfde dag voor zouden moeten komen en waarvan zij een glimp hoopten op te vangen. Veelal tevergeefs. In eerste instantie werd hij tot vier jaar tuchthuisstraf veroordeeld. Vader vertelt: "Mijn vrouw vroeg toen het woord en zei dat de Staatsanwalt in Den Haag mijn vrijlating had gelast, omdat ik nodig was in de voedselvoorziening. Door me nu deze straf te geven, gingen zij tegen de Staatsanwalt in." Na enig nadenken antwoordde de rechter dat mijn vader maar een gratieverzoek moest indienen en dat hij dit dan wel zou ondersteunen. Op advies van Leegwater heeft hij dit verzoek laten maken door Mr. Wiene, een advocaat, die in het Nassaukwartier woonde. Hij werd toen gewaarschuwd dat de afhandeling van het verzoek lange tijd in beslag kon nemen en dat, wanneer het werd afgewezen, hij daarvan geen bericht zou krijgen maar dat ze hem dan onverhoeds kwamen ophalen. Vandaar dat hij enige tijd later, toen hij Duitse soldaten zag aankomen, hals over kop is weggevlucht. Maar dit was loos alarm, ze kwamen heel ergens anders voor. Een tijdje later schrokken ze geweldig toen er een lijk in de Hoornse Vaart dreef: de gefusilleerde (ex)S.S.-er. Ze vroegen zich toen af: zou de ellende weer opnieuw beginnen? Mijn vader is toen meteen naar wachtmeester Leegwater gegaan en die heeft gezorgd dat het lijk werd opgedregd en in Oudorp werd begraven. Na de oorlog is het in Bergen herbegraven. Later ontving hij bericht dat hij een boete van f 600,- kreeg en met de kosten mee f 870,- moest betalen. In die tijd was dit bijna het jaarloon van een arbeider! Ook kreeg hij een proeftijd van twee jaar.3 Nooit heeft hij hiervan meer een stuiver terug gezien. Zijn trouwring moest hij inleveren, maar mede dankzij de wilskracht van zijn vrouw heeft hij het gered. Hij heeft de gezegende leeftijd van 96 jaar bereikt, omringd door kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Maar tot kort voor zijn overlijden vertrouwde hij mij toe dat hij nog wel eens nachtmerries van de hele geschiedenis had. I Peter Groot 1 Molen C (Molen A was reeds gesloopt) 2 Later veroordeeld als één van de "vier van Breda". 3 Deze geschiedenis is iets andere vorm eerder verschenen in de Klin (jaarboek Historische Vereniging Sint Pancras) zonder afbeeldingen. Kroniek van Oudorp juni 2012 1,5 Stichting Hitliiriuhl Oudorp hl

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Kroniek van Oudorp | 2012 | | pagina 15