A*
$ticbllnjK V
tnmnriich
Otïdörp
Hij blijft bij Duif tot 1937 als hij een aanvraag doet voor het
KNIL. De reactie van zijn baas is uitzonderlijk. Hij biedt hem
een loonsverhoging van een half weeksalaris. Hij deed dit niet
omdat hij Cor zo aardig vond, maar simpelweg omdat Cor het
werk deed voor twee man.
Na een zeer strenge keuring wordt hij goed bevonden voor de
overzeese dienst. Bij deze keuringen werden per dag 30 jongens
opgeroepen waarna aan het eind van de dag twee tot drie
jongens overbleven. Bijvoorbeeld een slechte tand of kies was al
genoeg om iemand af te keuren. Er mocht werkelijk niets aan
je mankeren. Hij komt erdoor, wat opmerkelijk is gezien alleen
zijn lagere schoolopleiding. Hij krijgt dus een proefverband
voor drie maanden naar Nijmegen en heeft ook dit succesvol
afgesloten. Hierna is een foto gemaakt in groot tenue met als
titel: 'Geschikt voor uitzending'.
Dan volgt een periode van verlof en uiteindelijk het vertrek naar
Nederlands Indië, op 26 januari 1938. Vanaf het Java-eiland
te Amsterdam met het motorschip Johan van Oldebarneveld.
De zeereis verloopt voorspoedig en het eerste aanlegpunt is
Sabang, een eilandje voor de kust van Sumatra waar het schip
gaat bunkeren. De soldaten mogen aan wal, wat ze ook doen.
Ze gaan naar de pasar(markt) waar ze fruit kopen en verder gaat
de reis, naar Batavia (Jakarta). Daar aangekomen krijgen ze een
paar dagen om te acclimatiseren waarna een treinreis volgt naar
Thimahy. Hier wordt hij ingedeeld bij de bergartillerie en heeft
hij het goed naar zijn zin.
Zelfs zo goed, dat hij naar mijn vader schrijft dat hij zeker
zou bijtekenen. Vergeleken met het werk op de akker vindt
hij 'een beetje soldaatje spelen' een gemakkelijk baantje. Hij
trouwt met Cornelia Verduin. Het huwelijk met de handschoen
(volmacht) vindt plaats op 14 juli 1938 te Koedijk. Het
kerkelijk huwelijk daarna in september 1938 in de kathedraal
van Batavia, het latere Jakarta. Als zijn dochter wordt geboren
is het gezin compleet, niet wetende wat hem te wachten staat.
De bliksemaanval op Pearl-Harbor doet plotseling de wereld
veranderen. Dan staat Indië ook plotseling voor de oorlog, die
zo snel uitbreekt
Na Pearl-Harbor is Nederland er als de kippen bij om de oorlog
aan Japan te verklaren. Het leger is paraat, hoewel de uitrusting
en bewapening hopeloos verouderd is door bezuiniging. Al snel
valt Japan aan. Door een superieure kwaliteit bewapening en
een overmacht aan vliegtuigen heeft het KNIL geen schijn van
kans. De afdeling bergartillerie komt eerst in de Tjiater stelling
te liggen maar al snel weer terug gehaald met de opdracht naar
Soebang te vertrekken. Om een poging te doen het vliegveld
Andir te heroveren dat door falend Engels beleid in handen van
Japan is gevallen. Zover komt het echter niet. Onderweg worden
zij gebombardeerd en uit elkaar geschoten, waarna de terugtocht
naar Bandoeng wordt aanvaard.
Daar horen ze dat er gecapituleerd is. Zij krijgen een andere
status, namelijk die van krijgsgevangenen. Opgesloten in de
kazerne van het tiende bataljon begint de ontmenselijking:
haren worden afgeschoren, horloges en andere kostbaarheden
afgenomen. En dit alles onder een regen van schoppen en slagen
met geweerkolven en bamboeknuppels. Het eten is slecht, wat
sommige soldaten er toe brengt 's nachts over de schutting
te klimmen om eten binnen te smokkelen. Lang heeft dit
niet geduurd. De Jappen maken er een eind aan door enkele
gevangenen die betrapt zijn af te maken, door zogenaamde
bajonetoefeningen op de betrapte gevangenen uit te voeren, die
dit dan ook niet overleven.
En voort gaat het weer naar Batavia. Het Wielrijderskamp met
zonodig nog een sadistischer commandant Sonei, die later in
de oorlog als een beest zal huishouden in het vrouwenkamp
Tjideng waar ook tante Co en Ineke terecht zullen komen.
Na een aantal dagen gaan de gevangenen op transport naar
Singapore met het schip Tacoma Maru. In Singapore worden
ze opgesloten in de Changy-gevangenis, een immens groot
tentenkamp waar nu het vliegveld Ghangi-airport licht. De
voedseltoestand is om te huilen en ze proberen daar tuinen aan
te leggen om groente te kweken: het bloed kruipt waar het niet
gaan kan! Dan beginnen de zeetransporten naar Japan en Birma
en al snel wordt ook Cor opgeroepen om te vertrekken.
Singapore
Ook daar ben ik geweest. Er is weinig meer te vinden van wat
aan die tijd herinnert. Changi-prison staat er nog steeds maar
daar kan je beter niet komen. Iets verderop is in de laatste jaren
een museum geopend over het gevangenen kamp Changi.
Zo'n 1000 man wordt geselecteerd en naar de kade van
Singapore gebracht. Naar een klein vrachtschip, de Nitimie
16 Kroniek van Oudorp juni 2010
