I\
Schermer verbinden.
Cora Ney-Bruin
Bronnen:
14
Nog altijd is het de plek waar scholieren
vanuit de Menningweer op elkaar wachten
Met dank aan Diederik Aten, Marden en Lau
van Dam, Bets Schot, Dick de Geus, Klaas Ney
Ti
k(
ei
ei
Piet van Dam, jongste zoon en geboren in 1942:
"Ik ben de jongste van de tien kinderen en in 1967 uit de boerderij vertrokken. Lau en Tinie
deden toen al het boerenbedrijf. Ik weet niet anders dan dat de brug daar lag. Ik kan me het
tolhek ook nog heel goed herinneren, ben er als kind ook vaak naar toe gerend. Vanuit de
Menningweer moesten ze eerst door het hek dat er stond om de koeien tegen te houden,
dus als je dat hek hoorde opengaan, dan wist je al dat er iemand aankwam die ook de
brug over wildeen dan ging je al. Als ze van de Schermer kwamen dan moesten ze soms
even wachten voor we er waren om open te doen, en eerst betalen natuurlijk. Ik weet er
niet van dat we zelf het geld mochten houden, volgens mij heb ik het altijd ingeleverd,
dat ging in een speciaal potje en werd gedeeld met Veldhuis. Een enkele keer stonden er
mensen die heel verbaasd waren dat het een tolbrug was. Soms weigerden ze te betalen
en gingen terug. Niet vaakwant er waren maarweinig toeristen in die tijd. Het waren bijna
altijd brommers, fietsen of lopers die erover gingen. Een heel enkele keer een auto. Als ik me
goed herinner stond er ook een bord met tarieven. Een auto was het duurst. Wij brachten
zelf twee keer per dag met paard en kar de melkbussen over de brug, net als buurman
Veldhuis. Van daar werden ze opgehaald door de melkrijder. Als in een droge zomer de
regenput leeg raakte dan kregen we de bussen gevuld met water terug van de fabriek, dat
was mooi, want we hadden nog geen waterleiding. De brug werd wel steeds slechter, voor
al de palen die in het water stonden hadden soms nogal te lijden van de bietenschuit. Die
haalde bieten op vanuit de Schermer, hij meerde af bij de bietensteiger tussen de brug en
de Laanweg. Op de terugweg nam hij natte bietenpulp mee, dat we gebruikten voor vee
voer. Maar de lege schuit was vooral met harde wind moeilijker te besturen, en daarom
voer hij nogal eens tegen de palen van de brug. Soms kon hij leeg en met een hoge water
stand ook nauwelijks onder de brug door. Dan liep de schuit vast tegen de brug. Ook niet
best natuurlijk. Ik denk dat de tol eind jaren '50 of wat later verdween. Het hek stond open
en iedereen kon er over..".
om gezamenlijk naar Alkmaar te fietsen.
Fier en met spierwit leuningwerk blijft de
brug van Spaan hopelijk nog heel lang het
nis lang verbonden geweest met de twee
boerderijen en families die erin woonden.
Met de nieuwe Spaanbrug is die band
voorgoed verbroken. De boerenbedrijven oude land van de Menningweer met de
zijn verdwenen, de families overleden of
verhuisd. Weinigen herinneren zich nog
dat het ooit een tolbrug was, breed ge
noeg voor kleine vrachtauto's. Maar "een
rondje Spaanbrug'is een begrip, het is een
geliefd ommetje voor buurtbewoners en
recreanten, en als de Driehuizer Ijsclub in
de zomer haar traditionele brug-tot-brug
marathon organiseert, is hier de startplek R.A.A. Alkmaar; OHV archief Sip Kregel
en de Driehuizer brug het einddoel. Fotomateriaal: OHV; Arie Barendregt;
E. Berkhout
