Dag- en nachtdiensten
20
X
De vlotbrug werd 24 uur per dag bemand
in diensten van acht uur. Naast Janus
Schrama was er dus Boon, Gerrit Wiedijk,
en in een oude woonschuit aan de Starn-
meer-kant woonde Smak. Janus Schrama
wist zijn voornaam niet meer, en hij om
schreef hem als 'hulpbrugwachter'. Die
Smak blonk niet uit in handigheid;
"Hij had al eens de slinger tegen z'n kop ge
kregen, en Boon had niet zoveel vertrouwen
in hem. Hij wilde daarom dat Smak alleen
nog aan de Schermer-kant ging draaien, zo
dat hij weinig schade aan kon richten..."
I?
I
nen. Het loon kon je ophalen bij de bank
in West-Graftdijk. Hoofdbrugwachter Boon
maakte de rapporten op, maar als er iets aan
mankeerde kreeg hij de hele handel terug. Ze
vielen over een cent daar bij het Rijk..."
Vook vult hem aan: "Toen ze die brug gingen
bouwen, hadden we er nog een leuk zakcent
je bij. Of het mocht weet ik niet, maar van
maandag tot vrijdag hadden we een paar
kostgangers, een Groninger en een Drent.
I
rW-
•iH.
ÉS
Om de brug geopend te krijgen, pakt een
schipper vandaag de dag een marifoon of
zijn mobiele telefoon. Daarvan was toen
tertijd geen sprake; alles was zichtwerk, of
de schipper trok de attentie van de brug
wachter door even aan zijn luchthoorn te
gaan hangen.
Was er eenmaal een schip in aantocht,
dan was snelheid geboden. Eerst wer
den handmatig de slagbomen gesloten,
waarna Janus Schrama over de brug naar
de Schermer-kant liep en met de slinger
de brug opendraaide. Hulpbrugwachter
Smak bleef (toen dat nog wel mocht) in de
Kogerpolder om daar hetzelfde te doen.
's Nachts ging het iets anders: Schrama
ging niet de hele nacht in het wachthok-
je zitten om te wachten tot er een schuit
kwam. Hij ging gewoon naar bed, en 'sliep'
op de hoorn van het schip dat wilde pas
seren. Hij draaide 's nachts ook altijd maar
één kant van de brug open, dit in tegen
stelling tot overdag, waarbij dus alle twee
de kanten opengingen. Op mijn vraag of
dat niet te krap was voor zo'n schip ant
woordde Janus Schrama ontkennend:
'Ruimte zat'.
Hij kende zijn pappenheimers wel zo'n
beetje, met veel vaste klanten zoals daar
Janus Schrama in zijn jonge jaren
Bk L r
Él
Vijfenzeventig gulden vongen we daarvoor,
en dat was goed geld in die tijd".
Op de vraag of hij ook een uniform kreeg
van zijn werkgever, werd door Schrama
hard gelachen: "Een uniform..? Ik kreeg een
oude pet van politieagent Bark uit Jisp, dat
was alles..."
B
p ifc; T
S'
•n.®
w
5. B
'B
1
I
l -O-
I J®
•e«.
rt^LW.
-
f
-
r
.V
-
Hi
1
114J
s?
Lf9 4
o
Z 2 lij I
I
fi
*4
in
I
i
F
1
WO
I
bbb
j-
I
dl
I
I
I
I
l
